Krafin um að borga meðlagsskuld foreldris eftir andlát þess

.Það virkar sérkennilegt að lenda í þeirri stöðu að verða að greiða meðlagsskuld foreldris síns vegna sjálfs síns eftir að það foreldri er fallið frá.
Sú staða gæti auðveldlega komið upp að einstaklingur verði krafinn um að greiða meðlagsskuld foreldris eftir andlát þess foreldris.
Innheimtustofnun Sveitarfélaga vill eðli málsins samkvæmt fá skuldina greidda hvort sem skuldarinn er lífs eða liðinn. 

Tilbúið dæmi sem þó gæti verið raunverulegt:

Pabbi (mamma) greiddi ekki meðlag með mér í mörg ár. Við andlátið sat eftir útistandandi meðlagsskuld ásamt uppsöfnuðum dráttavöxtum hjá Innheimtustofnun Sveitarfélaga. Innheimtustofnunin gerði kröfu í dánarbúið og niðurstaðan varð sú að ég varð að greiða skuldina.

Hér sést að afkomandinn sem meðlagið snerist um verður greiðandi. Sé engin innistæða í dánarbúinu fyrir meðlagsskuldinni getur afkomandinn beðið um opinber skipti og er þá laus allra mála. Séu einhverjar eignir í búinu gerir Innheimtustofnun sveitarfélaga kröfu í búið um að þær verði teknar upp í meðlagsskuldina. Sá hluti eignarinnar gengur þar að leiðandi ekki til erfingjans. Erfinginn er barnið sem þetta sama foreldrið greiddi ekki meðlagið með þegar það var undir 18 ára aldri.

Eftir að hafa velt þessu fyrir sér spyr maður sig hvort skynsamlegt sé að forðast Innheimtustofnun Sveitarfélaga sem millilið, þegar meðlag er annars vegar.
Ef skuldin hrannast upp vegna vanskila foreldris kemur hún bara í hausinn á barninu, sem þá er orðinn fullorðinn einstaklingur, þegar skuldarinn (foreldrið) fellur frá.

Athugasemdir

[Árni Gunnarsson, 19.9.2008 kl. 22:12]

Merkiegt! Getur ríkið innheimt opinberar skuldir látins einstaklings hjá erfingjum, jafnvel gjaldþrota einstaklings?

[Haukur Kristinsson, 19.9.2008 kl. 23:42]

er eitthvað athugavert við þetta?á fólk ekki að standa við sínar skuldir?

[Birgir Örn Birgisson (IP-tala skráð) 20.9.2008 kl. 00:05]

Þetta er ekki alveg svona. Hún er ekki að greiða meðlagsskuld foreldris síns. Dánarbúið greiðir það, það sem eftir stendur erfir hún svo réttilega. Mér finnst það eðlilegt.

[Guðríður Haraldsdóttir, 20.9.2008 kl. 09:28]

Ekki sammála körlunum, mér finnst eitthvað rangt við þetta, eins og hún sé að borga með sjálfri sér, þetta er tekið af fé hennar (arfi) og þar með er hún látin endurgreiða meðlagið sem hún átti að fá með réttu. Skrýtið mál.

[Kolbrún Baldursdóttir, 20.9.2008 kl. 09:39]

Já eiginlega Gurrý nema í þessu tilbúna dæmi fékk hitt foreldrið meðlagið frá Innheimtustofnun sem hins vegar tókst síðan  ekki að innheimta það hjá því foreldri sem það átti að greiða.

Samkvæmt Innheimtustofnun Sveitarfélaga kemur þessi staða upp endrum og sinnum þ.e. gerð er krafa í dánarbú erfingjans (þess sem meðlagið var greitt með) vegna meðlagsskuldar foreldris.
Skuldarinnheimtan  rýrir vissulega dánarbúið og því má segja að viðkomandi sé að greiða meðlagið til baka.

[Marta Gunnarsdóttir, 20.9.2008 kl. 10:46]

Það væri alveg eins hægt að skylda börn til að endurgreiða kostnaðinn af uppeldinu þegar þau hefðu náð ákveðnum aldri. Það er, ef þetta dæmi að ofan telst bæði löglegt og siðlegt.

[halkatla, 20.9.2008 kl. 13:24]

En afhverju þarf ríkið þá stundum að borga þeim sem ekki hefur fengið meðlag eina upphæð eftir að þeir fullorðnast? Ég veit um þannig tilfelli, mér finnst það eitthvað svo skrítið að fólki sé mismunað svona hrikalega... og er alveg sammála Gurrý að öðru leiti.

[Kolbrún Baldursdóttir, 20.9.2008 kl. 13:37]

Ef Innheimtustofnun Sveitarf. innheimtir meðlagið hjá hinu meðlagsskylda foreldri er málið slétt og fellt. Ekkert flókið við það.

En hafi ekki tekist að innheimta það þegar hið meðlagsskylda foreldri fellur frá kemur það í hlut erfingjans (dánarbúsins) að greiða þá skuld eins og aðrar sem viðkomandi kann að skilja eftir sig.

Það er því í sjálfu sér engin mismunum í gangi, meira sérkennileg staða að þurfa að greiða meðlagsskuld foreldris sem er til komin vegna manns sjálfs. En auðvitað naut hitt foreldrið sem fékk meðlagið með Innheimtustofnun sem millilið góðs af og gat nýtt upphæðina í þágu barnsins fram til 18 ára.

[Baldvin Jónsson, 20.9.2008 kl. 14:50]

Fyrir mér hljómar þetta bara sem einfalt sanngirnis mál. Upphæðin sem að látna foreldrinu bara að greiða er í raun enn hluti af eignum þess foreldris (svo lengi sem að eru einhverjar eignir í dánarbúinu) og dánarbúinu ber því eplilega að skila því sem að það ekki á.

Í öllum tilfellum er það svo að erfingjar erfa í raun aðeins nettó eignir dánarbúa, það á eðlilega við í þessu tilfelli líka.

[Heimir Lárusson Fjeldsted, 20.9.2008 kl. 15:03]

Er þetta sanngjarnt Kolbrún?

Erfinginn getur ekki gert kröfu í brúttóeign dánarbús.

Hann hlýtur að þurfa að sætta sig við eignir að frádregnum skuldum eins og aðrir.

[Hjörtur J. Guðmundsson, 20.9.2008 kl. 15:05]

Tja, þetta er auðvitað krafa í búið sem foreldrið átti að greiða á meðan það var lífs. Þannig að þetta eru í raun ekki fjármunir sem erfinginn á rétt á. Meina ef foreldrið hefði t.d. gert meðlagsskuldina upp rétt fyrir andlát sitt þá hefði erfinginn ekki fengið þessa fjármuni heldur.

[Predikarinn - Cacoethes scribendi , 20.9.2008 kl. 17:20]

Sæl verið þið. Hjörtur og Heimir ásamt fleirum hafa vissulega rétt fyrir sér. Hitt hefur þó Innheimtustofnun sveitarfélaga orðið að sætta sig við að eldri kröfu en til síðustu fjögurra ára eru fallnar út/fyrndar. Hilmar Björgvinsson forstjóri þar var ekki hress með þær lyktir mála þegar það varð að köldum raunveruleika. Hann vildi gjarnan innheimta alla skuld viðkomandi, kannski skuld til 18 ára með 5 börnum kanski. Reiknið það, tæpar kr. 20.000, X 18 X 5 og dráttarvexti að auki.

[Landfari, 20.9.2008 kl. 17:34]

Það væri náttúrulega fáránleg mismunun ef erfingjar einstaklings sem sendur í skilum ættu að fá minni arf, bara af því að viðkomandi stóð í skilum meðan hann var meðal vor.

Ég skil ekki hvað fólki finnst athugavert við þetta því ef þessi skuld ætti bara að falla niður væri það hróplegt óréttlæti gagnvart þeim sem standa í skilum með sínar skuldir.

Svo er eitt stórt atriði í þessu að dánarbú einhvers er ekki sama og einkaeign erfingja. Erfingjar erfa bara nettó eign dánarbúsins. Einu tilfellin sem sem erfingi getur "errft skuldir" er ef hinn látni hefur átt mikið af hlutabréfum eða öðrum verðmætum sem falla hratt í verði eftir dánardag.

Tökum sem dæmi ef einhver deyr sem á hlutabréf í fyrirtæki á gangverði 1.000.000.- á dánardegi. Af þessari upphæð verður erfingi að greiða 5% erfðaskatt minnir mig. Ef hlutabréfin falla í verði og verða ekki nema 10.000.- kr  vriði, áður en erfingi nær að selja situr hann uppi með 40.000.- kr. tap því hann þarf að borga 5% af milljóninni.

Svona tilfelli eru fátíð en gætu einmitt komi upp við þær aðstæður sem nú ríkja á mörkuðum.

[Kolbrún Baldursdóttir, 20.9.2008 kl. 17:35]

Hugsa má dæmið líka þannig að hafi foreldrið sem fékk meðlagið ekki notað Innheimtustofnun sem millilið, þá hefði skuldin verið við það foreldri sem einnig ætti þá allt eins rétt á (eins og Innheimtustofnun) að gera kröfu í dánarbú barnsföður síns?

Ef það foreldri ákvæði að gera það ekki, heldur litið meira á þetta sem tapaðan aur þá þyrfti  erfinginn (dánarbú meðlagsskuldarans) heldur ekki að standa skil á skuldinni, þar að segja ef dánarbú meðlagsskuldarans hefði yfir einhverju eignum að ráða eftir andlát hans. Sá sem tapar í þessum aðstæðum er foreldrið sem á að fá meðlagsskuldina en fékk hana aldrei.

Reyndar hélt ég satt að segja, áður en ég fór að pæla í þessu að meðlagsskuld afskrifaðist félli skuldarinn frá. Svona eins og með námslánsskuld.  Varðandi námslánin þá eru væntanlega ábyrgðarmenn sem taka við afborgunum. Séu þeir ekki til staðar eða í stakk búnir til að greiða gengur skuldin ekki til afkomendanna að því ég tel.

[Landfari, 20.9.2008 kl. 18:36]

Skuld gengur ekki til erfingja í neinum tilfellum. Ef dánarbúið, sem nota bene er ekki erfingi, á ekki fyrir skuldinni fellur hún niður eða gegur til ábyrgðarmanna. Erfingi erfir ekki skuldir nema í tilfelli eins og ég benti á. Í sumum tilfellum er náttúrulega erfingi ábyrgaðrmaður en þá fær viðkomandi skuldina sem ábyrgðarmaður en ekki erfingi.

[Kolbrún Baldursdóttir, 20.9.2008 kl. 19:15]

Já rétt Landfari, samkvæmt þínum málflutning, og tel ég að þú vitir mikið meira um lögfræðileg málefni en ég, finnst mér erfitt að greina sérstaklega  á milli  þess sem við köllum dánarbú annars vegar og það sem erfinginn tekur á sig eftir lát foreldris sem er þá væntanlega bæði skuldir og eignir.

Biðji erfingi ekki um opinber skipti (eins og gert er gjarnan ef skuldir eru langt umfram eignir eða ef ósættir eru milli erfingja), teldi ég að dánarbúið væri erfingjans að vinna úr þ.e. greiða skuldir foreldrisins og eiga síðan afganginn osfrv. (og að sjálfsögðu er erfðarskattur).

Því meiri skuldir því minni eignir. Ef ein af skuldum er síðan til komin vegna meðlags sem hið látna foreldri aldrei greiddi með þessum erfingja,  þá sé ég fyrir mér að nettó eign erfingjans þegar upp er staðið hljóti að minnka um það sem því munar, ekki satt? 

[Landfari, 20.9.2008 kl. 19:56]

Jú auðvitað minnkar það sem eftir er í dánarbúinu þegar búið er að gera upp við Innheimtustofnun. En það minnkar lika það sem eftir er í dánarbúinu ef hinn látni gerði upp við Innheimtustofnun fyrir andlátið eins og Hjórtur J. Guðmundsson benti á hér að framan. Gildir þá reyndar einu hvort það var gert rétt fyrir andlátið eða ekki.

Það er kanski einfaldast að segja að dánarbúið séu eignir og skuldir hins látna en arfur erfingjanna er það sem eftir er þegar búið er að geiða skuldirnar.

Ef skuldirnar eru hinsvegar meiri en eigir dánarbúsins deyja þær þegar dánarbúið er er gert upp eða lokað (veit ekki hvaða orð er notað) nema erfingjarnir kjósi að greiða þær úr eigin vasa.

Til þess að skuldirnar verði afskrifaðar af kröfuhöfum þarf líklega opinber skipti. Annað er ósanngjarnt gagnvart kröfuhöfum. Annars þekki ég þetta ekki í þaula enda ekki löglærður.

[Þorsteinn Briem, 20.9.2008 kl. 20:09]

Ég sé þetta svona fyrir mér:

Meðlagið er í rauninni "eign" barnsins, á að ganga til framfærslu þess og einskis annars.

Dæmi 1: Faðir barnsins hefur ekki greitt meðlag með því næstliðin tvö ár áður en hann fellur frá en Innheimtustofnun sveitarfélaga greiðir meðlagið með barninu þennan tíma. Barnið á hins vegar ekki rétt á að fá meðlagið (framfærslueyrinn) tvisvar, nú sem arf úr dánarbúi föðurins. Innheimtustofnunin á því að fá þessa upphæð úr dánarbúinu (að viðbættum dráttarvöxtum) en ekki barnið.

Dæmi 2: Hafi barnið hins vegar ekki fengið meðlag sitt greitt, hvorki frá föðurnum né Innheimtustofnun, en systkini þess aftur á móti, gæti barnið væntanlega krafist þess að fá meðlagið sérstaklega greitt úr dánarbúinu.

[Haraldur Haraldsson, 20.9.2008 kl. 21:31]

Eg er þarna sammála Steina Briem,og Landafara /Kveðja Halli gamli

[Landfari, 20.9.2008 kl. 21:31]

Ég kvitta upp á þetta hjá þér Steini. Enda í fullu samræmi við það sem ég hef skrifað.

[Kolbrún Baldursdóttir, 20.9.2008 kl. 21:43]

Veit ekki með þetta tvisvar Steini og þið. Þetta er eingreiðsla. Það að einhver greiði þetta er alveg lógískt og annað hvort er það þá samfélagið eða dánarbúið en enginn er að greiða neitt tvisvar? Um það hef ég nú einhverjar efasemdir.

Annars eru skemmtilega mörg sjónarhorn á þessu máli og kærar þakkir öll fyrir þessar umræður. Þær hafa sannarlega hrist upp í heilasellunum í dag. 

Endilega ef fleiri hafa eitthvað til málana að leggja, þá að taka þátt í umræðunni.

[Þorsteinn Briem, 20.9.2008 kl. 23:40]

Kolbrún. Barnið er búið að fá meðlagið greitt frá Tryggingastofnun og Innheimtustofnun sveitarfélaga hefur ekki tekist að innheimta meðlagið hjá föðurnum næstliðin tvö ár áður en hann féll frá, í þessu dæmi sem ég setti upp.

Eftir andlát föðurins fær barnið barnalífeyri frá Tryggingastofnun í stað meðlagsins, sem það átti að fá frá föðurnum.

Innheimtustofnun sveitarfélaga á kröfu í dánarbúið vegna skulda föðurins við stofnunina, meðlags í tvö ár, auk dráttarvaxta. Barnið á ekki rétt á þessum peningum aftur. Innheimtustofnunin á að fá þá.

Segjum að barnið eigi tvö systkini, heildareign dánarbúsins sé 3,5 milljónir króna og krafa Innheimtustofnunarinnar sé hálf milljón króna. Þá gæti arfshlutur hvers barns hugsanlega verið ein milljón króna.

Hafi barnið hins vegar ekki fengið neitt meðlag greitt, hvorki frá Tryggingastofnun né föðurnum, þessi tvö ár áður en hann féll frá, gæti barnið væntanlega krafist þess að fá sérstaklega greidda þessa meðlagsskuld föðurins, hálfa milljón króna, úr dánarbúi hans.

Þetta barn fengi samkvæmt því eina og hálfa milljón króna af eignum búsins en hin börnin eina milljón króna hvort, hafi faðir þeirra greitt meðlag með þeim, eins og honum bar að gera.

Séu hins vegar engar eignir í dánarbúinu nær krafa Innheimtustofnunar ekki lengra. Og barnið fær heldur ekki meðlagið greitt úr búinu en mér þykir líklegt að það gæti sótt meðlagið þessi tvö ár aftur í tímann sem barnalífeyri frá Tryggingastofnun.

"Bætur, aðrar en slysalífeyrir og sjúkradagpeningar, skulu aldrei ákvarðaðar lengra aftur í tímann en tvö ár frá því að umsókn og önnur gögn sem nauðsynleg eru til að unnt sé að taka ákvörðun um bótarétt og fjárhæð bóta berast [Trygginga]stofnuninni." (Lög um almannatryggingar nr. 100/2007.)

[Landfari, 21.9.2008 kl. 08:15]

Kolbrún, er þetta ekki nokkuð ljóst.  Barnið fær meðlagið greitt frá innheimtustofnun en foreldrið sem á að greiða, greiðir stofnuninni ekki. Sá peningur er því enn í danarbúinu þegar foreldrið fellur frá. Ef skuldin er ekki greidd af dánarbúinu heldur felld niður fær barnið peninginn sem innheimtustofnun átti að fá.

Þá er barnið búið að fá meðlagið tvisvar. Fyrst frá sveitarféögunum og svo aftur frá foredrinu sem arf.

[Kolbrún Baldursdóttir, 21.9.2008 kl. 17:00]

Já þið segið nokkuð strákar.

Ég hef biðlað til þriggja lögfræðinga hér á blogginu að skoða þetta og segja álit sitt. Mér finnst þetta mjög áhugaverð pæling.

Þá er spurningin um þetta dæmi:

Barnsfaðir nokkur greiddi barnsmóður sinni aldrei meðlag sem honum bar þó skylda. Barnsmóðir ákvað að láta kyrrt liggja og fara ekki fram á milligöngu Innheimtust. Sveitarf.
Nú fellur barnsfaðirinn frá. Getur konan þá, eða barnið hafi það náð 18 ára aldri gert kröfu í dánarbús mannsins um það sem samsvarar meðlaginu sem hann greiddi aldrei með barninu í lifanda lífi?

Eiginlega finnst manni að það ætti að vera hægt að gera samkvæmt allri umræðunni hér að ofan.

[Þorsteinn Briem, 21.9.2008 kl. 19:04]

Kolbrún. Barnið gæti trúlega gert kröfu í dánarbú föður síns fyrir ógreiddu meðlagi tíu ár aftur í tímann, hafi enginn greitt meðlagið allan þennan tíma. En krafan yrði að koma fram innan tilskilins tíma, kröfulýsingarfrests. (Lög um skipti á dánarbúum o.fl. nr. 20/1991.)

"Krafa sem er umsamin eða ákveðin vegna eftirlauna, framfærslueyris, meðlags eða annarrar greiðslu, og fellur í gjalddaga með jöfnu millibili og er ekki afborgun af höfuðstóli, fyrnist þegar liðin eru tíu ár frá þeim degi sem síðasta greiðsla var innt af hendi.

Ef engar greiðslur hafa átt sér stað byrjar fresturinn að líða frá þeim degi þegar kröfuhafi gat krafist þess að fá greidda fyrstu greiðsluna." (Lög um fyrningu kröfuréttinda nr. 150/2007.)

Og: "Kröfur til endurgreiðslu barnsmeðlaga og sérstakra framlaga samkvæmt barnalögum, sem greidd eru fyrir milligöngu opinberra aðila og endurgreiða ber að lögum, fyrnast á tíu árum." (Lög um Innheimtustofnun sveitarfélaga nr. 54/1971.)

Meðlag fellur niður við 18 ára aldur barns en þá getur ungmennið sótt um framlag vegna menntunar eða starfsþjálfunar (sömu upphæð og meðlag og barnalífeyrir). Það má greiða ungmenni á aldrinum 18-20 ára, uppfylli það skilyrði um meðlagsgreiðslur og fyrir liggi úrskurður eða staðfest samkomulag frá sýslumanni um slíkar greiðslur. (Sjá Tryggingastofnun.)

En hafa skal það sem sannara reynist.

[Predikarinn - Cacoethes scribendi , 21.9.2008 kl. 19:14]

Eins og ég sagði í fyrri færslu þá getur Innheimtustofnun ekki rukkað meðlagsgreiðanda um eldri skuld en fjögurra ára vegna fyrninga fjárkröfunnar að lögum.

[Kolbrún Baldursdóttir, 21.9.2008 kl. 19:31]

Steini minn, þú ert örugglega lögfræðimenntaður. Þú veist svo mikið.

En ætli fólk almennt viti að það geti gert kröfu í dánarbú foreldris fyrir ógreiddu meðlagi allt að tíu ár aftur í tímann hafi þeir ekki fengið það neins staðar frá?

[Þorsteinn Briem, 21.9.2008 kl. 20:13]

Predikari. "Lög um breytingu á lögum um Innheimtustofnun sveitarfélaga nr. 54/1971, með síðari breytingum.

1. grein. Við 5. gr. laganna bætist ný málsgrein sem orðast svo:
     Kröfur til endurgreiðslu barnsmeðlaga og sérstakra framlaga skv. 15. gr. barnalaga, nr. 20/1992, sem greidd eru fyrir milligöngu opinberra aðila og endurgreiða ber að lögum, fyrnast á tíu árum.

2. grein. Lög þessi öðlast þegar gildi.

Samþykkt á Alþingi 8. maí 2000."

Innheimtustofnun sveitarfélaga:

"•Fjárhæð meðlags með einu barni er kr. 19.760 á mánuði frá febrúar 2008.
•Dráttarvextir skv. ákvörðun Seðlabanka Íslands eru í dag 26,5% á ári."

"Kröfur Innheimtustofnunar sveitarfélaga skulu ganga fyrir öðrum kröfum þ.á.m. kröfum innheimtumanna ríkissjóðs. Vinnuveitanda er sömuleiðis skylt að halda þessu fé aðgreindu frá eigin fé eða fé fyrirtækisins."

Kolla. Hvers vegna heldurðu að lögfræðingar séu svona ríkir? Blink blink!

[Dögg Pálsdóttir, 21.9.2008 kl. 22:40]

Sæl Kolbrún. Það er verið að krefja dánarbú meðlagsgreiðandans um meðlagsskuldina, sem búið var að greiða fyrir hann og hann ekki staðið skil á. Ef dánarbúið á fyrir skuldum þá er það dánarbúið sem greiðir meðlagsskuldina, en ekki erfinginn. Enda eru það eingöngu nettóeignir í dánarbúum sem erfast. Fyrst ber að gera upp skuldir hins látna.  Ef dánarbú meðlagsgreiðandans átti ekki fyrir skuldum hefðu erfingjarnir getað lýst dánarbúið skuldafrágöngubú. Þá hefði skuldin fallið niður. Ef frásögnin er rétt - þ.e. að erfinginn sjálfur hafi tekið að sér að greiða meðlagsskuldina þá er ég hrædd um að hann hafi fengið lélega ráðgjöf um réttarstöðuna. Bkv. Dögg 

[Kolbrún Baldursdóttir, 21.9.2008 kl. 22:46]

Takk fyrir þetta Dögg, þetta voru reyndar allt tilbúin dæmi sem við notuðumst við í þessum vangaveltum. 

[Predikarinn - Cacoethes scribendi , 22.9.2008 kl. 00:07]

Steini Briem : Þú ert ekki að tala um sama hlutinn .  Ég er að ræða um kröfu Innheimtustofnunarinnar sem hún á á hendur meðlagsskyldum aðila sem ekki hefur greitt stofnuninni fyrir þær greiðslur sem stofnunin hefur þegar greitt til þess sem tekur á móti greiðslunni frá Innheimtustofnuninni. Slíkar kröfur getur stofnunin ekki innheimt lengra aftur en 4 ár. Gerðu okkur nú greiða og sendu Hilmari Björgvinssyni forstjóra stofnunarinnar fyrirspurn um það hvers vegna hann kom fram í fjölmiðla fyrir ekki svo löngu síðan og grét hástöfum yfir þessu um leið og hann reytti hár sitt þessa vegna (hefði reytt skegg sitt einnig hefði hann ekki verið svona vel rakaður).

[Predikarinn - Cacoethes scribendi , 22.9.2008 kl. 00:49]

Steini Briem : Ástæðuna fyrir því að Innheimtustofnun sveitarfélaga getur ekki krafið skuldarann lengra aftur í tímann en 4 ár er að finna í lögum um fyrningu kröfuréttinda frá árinu 2007. Í þriðju grein þeirra laga segir að almennur fyrningarfrestur kröfuréttinda er 4 ár.

 

[Landfari, 22.9.2008 kl. 01:47]

Dögg, þú hefur nú eitthvað lesið rangt þessi dæmi. Í engu tilfelli var talað um að erfingi hafi tekið að sér að greiða meðlagsskuld.

Það var á Kolbrúnu og fleirum að skilja að þeim findist ósangjarnt að dánarbú yrði krafið um ógreidda meðlagsskuld Innheimtustofnunar Sveitarfélaga því þá væri erfinginn að greiða með sjálfum sér því arfurinn minnkaði. Það var nú aðallega þessi hugsanavilla sem reynt var að leiðrétta.

Ef þú lest þetta mættirðu gjarnan svara því hvor lögin eru æðri, þessi um Innheimtustofnunina og 10 ára fyrningu eða þessi almennu um 4 ára fyrningu.

[Þorsteinn Briem, 22.9.2008 kl. 09:45]

Predikari. Ég gerði það fyrir þig að hringja í Guðmund Þór Bjarnason, lögfræðing hjá Innheimtustofnun sveitarfélaga, og hann staðfesti að kröfur stofnunarinnar á hendur meðlagsgreiðendum fyrnast á tíu árum. (Sjá athugasemd mína hér að ofan númer 28.)

Og það er algengur misskilningur að meðlagsgreiðendur þurfi einungis að greiða meðlag með ákveðnum fjölda barna, til dæmis fjórum börnum. Þar er enginn hámarksfjöldi og Guðmundur Þór staðfesti það einnig.

Hins vegar geta meðlagsgreiðendur í greiðsluerfiðleikum samið við Innheimtustofnunina um að greiða mánaðarlega til hennar lægri upphæð en þeir ættu að greiða. (Sjá heimasíðu stofnunarinnar.)