Áhuga er sjaldnast hægt að kaupa.

Stöðugar fregnir berast af manneklu á stofnunum og skort á fólki í hinum ýmsu aðhlynningarstörfum.
Skortur er á fólki til starfa á leikskólum,  í grunnskólum og í Lögregluna svo fátt eitt sé nefnt.
Áður var þessi starfsmannaskortur einna helst áberandi í aðhlynningarstörfum en nú er þetta vandamál gegnum gangandi innan þjónustugeirans svo sem í verslunarstörfum og öðrum álagsmiklum þjónustustörfum

Þetta segir okkur svo sannarlega að það er ekki atvinnuleysi í þessu landi.
Íslendingar eru hins vegar orðnir vandfýsnari á hvað þeir taka sér fyrir hendur og þeir geta leyft sér að vera það enda valmöguleikarnir margir. Íslendingar, alla vega fjölmargir eru alveg hættir að vilja þessi störf.  Nóg er af fólkinu en svo virðist sem lungað af mannskapnum hefur fundið sér eitthvað annað að gera sem þeim finnst meira verðugt að hvort sem það er að fara í nám eða vinna annars konar störf.

Vítahringur.
Mannekla á leikskólum veldur því að ekki er hægt að taka börn inn á leikskólana sem síðan hefur þau áhrif að foreldrar komast ekki til vinnu eða í skólann nema með aðstoð frá fjölskyldu eða vina.  

Og lausnin?
Svarið hlýtur að vera bætt kjör fyrst og fremst.  Þó er ekki þar með sagt að það dugi til nema að um verulegar launahækkanir verði að ræða. Jafnvel þótt kjörin yrðu bætt svo um munar er ekki þar með sagt að vandamálið verði úr sögunni því áhuginn er einfaldlega ekki lengur til staðar.
Áhuga er nefnilega sjaldnast hægt að kaupa.

Vandinn ef vanda skyldi kalla er að gildismat landans hefur breyst.  Áhugi, viðhorf og væntingar til atvinnuvals og almennt séð hvernig við viljum verja tíma okkar hefur breyst samhliða öðrum þjóðfélagsbreytingum.   

Það sem bjargar okkur nú er að innflytjendur og annað fólk sem er af erlendu bergi brotið og býr hér til langs eða skamms tíma hefur tekið að sér að sinna þessum láglauna,- álagsstörfum. 

Í ljósi þess að þetta eru láglaunastörf sem Íslendingar vilja helst ekki sinna hvort sem það er vegna launanna eða einhvers annars þá má telja víst að um neyðarástand væri að ræða hér nytum við ekki erlends vinnuafls.  

 

Athugasemdir

[Bragi Þór Thoroddsen, 5.9.2007 kl. 13:52]

Þetta er bara staðreynd.  Margir byrja í þessum störfum og hætta svo eftir fyrstu útborgun.  Þetta eru ekki auðveld störf og launin í engu samræmi.  Það er ekki til að efla áhugann með smá bitlingum.  Það þarf gagngera hugafarsbreytingu til.

Þegar við teljum okkur þurfa þess við viljum við fyrsta flokks umönnun fyrir okkur, börn okkar og nákomna.  En þegar kemur að því að launa það er annað uppi. 

Spurning um að selja út löggæsluna líka?  Nóg af atvinnulausum hermönnum og illa launuðum í fyrrum sovét...

Að öllu gamni slepptu er margt um erlenda starfsmenn í þessum störfum og í raun ekkert nema gott um það að segja.   

vcd 

[Kristín Katla Árnadóttir, 5.9.2007 kl. 20:06]

Þetta er mjög góð færsla hjá þér kolbrún.

[Steingerður Steinarsdóttir, 6.9.2007 kl. 16:32]

Ég held að vandinn liggi líka í því að við virðum þessi störf ekki nægilega. Launin endurspegla eingöngu það viðhorf samfélagsins að aðeins þeir sem ekki fái neitt betra vinni uppeldis- og umönnunarstörf. Segir ekki einhvers staðar: Þeir sem geta gera þeir sem geta ekki kenna.

[Ásdís Sigurðardóttir, 7.9.2007 kl. 17:29]

Þetta er góður pistill og segir allan sannleikann. Þegar atvinnuleysi var í landinu þá var ástandið betra í þessum málum, ekki vill maður nú óska atvinnuleysis til að fólk fáist í störfin því ekki batna laun þeirra lægst launuðu við það. Hér þarf hugarfarsbreytingu, sem ég er samt hrædd um að sé ekki væntanleg í nánustu framtíð.

[Ásthildur Cesil Þórðardóttir, 8.9.2007 kl. 01:09]

Já það leysir ekki vandann að erlent fólk vinni hér á lægstu töxtum.  Jafnvel svo að talað er um þrælahald.  Ekki gott mál. Ég veit ekki hvað er til ráða, svei mér þá. 

Ég hitti ísfirðing um daginn, sem kom í heimsókn en hún býr í Danmörku, hún var svekkt yfir því að hvar sem hún kom á veitingahús eða jafnvel búðir þá var yfirgnæfandi fjöldi starfsmanna ekki talandi á íslenska tungu.  Ég á ekki að þurfa að tjá mig á ensku, pólsku eða tailensku þegar ég kem heim og ætla að fá þjónustu einhversstaðar, sagði hún við mig.  Og þetta er alveg hárrétt.  Við eigum ekki að sætta okkur við að geta ekki notað okkar eigin tungumál.  Það er lágmark að fólk sem vinnur í þjónustugeiranum geti talað okkar ylhýra tungumál, enda er það betra líka fyrir það sjálft til að aðlagast betur þjóðfélaginu.

[Marta B Helgadóttir, 8.9.2007 kl. 12:20]

Mig langar til að taka undir með Steingerði hérna.