Bloggfærslur mánaðarins, júlí 2008

Á leiðinni á slysstað

Sjúkraflutningsmenn, lögregla og aðrir sem koma fyrstir á slysavettvang velta því sennilega fyrir sér á leiðinni hvað kunni að bíða þeirra á slysstaðnum, hvort fólk hafi sloppið með skrámur, hvort einhverjir séu stórslasaðir eða hvort orðið hafi jafnvel banaslys?

Allir geta ímyndað sér hvernig aðkoman getur verið þegar alvarlegt umferðarslys hefur orðið. Við blasir slasað fólk, skelfingu lostið og hrætt; fólk sem hefur misst meðvituð; fólk sem er fast í bílflakinu eða fólk sem flogið hefur út úr bílnum við slysið vegna þess að það var ekki í bílbelti. Þessi lýsing er bara brot af þeim aðstæðum sem hægt er að ímynda sér að séu á vettvangi alvarlegs umferðarslyss.
Skyldi nokkurn tímann vera hægt að venjast þessu?

Þeir sem starfa við sjúkraflutninga, lögreglan og aðrir sem koma að hinum slasaða hljóta að kenna oft streitu og mikils álags í starfi.  Þetta fólk á sínar fjölskyldur sem það kemur heim til að lokinni vakt, eftir að hafa e.t.v. verið að klippa einhvern út úr bílflaki, reyna að lina þjáningar stórslasaðra einstaklinga eða reynt að blása lífi í einhvern sem þá þegar kann að vera látinn.

Í álagsstarfi sem þessu er auðvelt að brenna út . Vissulega hjálpar að hafa fengið góðan undirbúning og þjálfun. Svona starf er heldur ekki fyrir hvern sem er. Sumir segja að með reynslunni verði maður ónæmari og taki síður svona lagað inn á sig. Aðrir vilja meina að því lengur sem maður gegnir starfi sem þessu og því meira sem maður upplifir af hörmungum aukist kulnunin. Vissulega hlýtur þetta að vera mjög einstaklingsbundið. 

Þeir sem gegna þessum störfum þarfnast þess að hlúð sé að andlegri líðan þeirra í kjölfar erfiðrar reynslu í vinnunni, hvort heldur í formi handleiðslu, frítíma eða annarrar umbunar.
Þannig getum við sýnt þeim að við virðum störf þeirra og að okkur standi ekki á sama um sálarlíf þeirra. 

 


Ekki liggja allir við sama borð

Líkhúsgjald er innheimt í sumum sveitarfélögum en öðrum ekki, (sjá fyrri færslu og umfjöllun í 24 stundum í dag).

Málið var til meðhöndlunar hjá Umboðsmanni Alþingis árið 2005. Mál nr. 4417/2005.
Niðurstaðan var sú að ekki væri heimild í lögum fyrir Kirkjugarða Reykjavíkurprófastsdæma til að innheimta líkhúsgjald fyrir geymslu á líkum í líkhúsi kirkjugarðanna í Fossvogi.

Eins og staðan er í dag er ekki innheimt líkhúsgjald hjá Kirkjugörðum Reykjavíkur. Þetta gjald er hins vegar innheimt í einstaka sveitarfélögum m.a. þar sem útfaraþjónusta er einkarekin. 

Samræmingar er þörf enda er eðlilegt að allir landsmenn sitji við sama borð hvort heldur sem þessi eða hin útfaraþjónustuna annist útförina.

Vænta má að þetta mál skýrist á næstu misserum þar sem fyrir Alþingi liggur frumvarp um breytingar á lögum um kirkjugarða og greftrun. Málið er jafnframt áfram til athugunar hjá Umboðsmanni Alþingis.


Ásakaður um valdníðslu og hroka

Endrum og sinnum heyrist í fréttum, (sbr. í fréttum í gærkvöldi) að einhver sé ásakaður um valdníðslu og hroka.

Þegar hlustað er á helstu orsakir ásakanna sem þessara hafa þær stundum að gera með að viðkomandi hefur ekki brugðist við, hvort heldur fyrirspurn sem beint er til hans, ósk um upplýsingar eða beiðni um álit í einhverju tilteknu máli svo eitthvað sé nefnt. Oft hefur þetta að gera með að bréfum eða tölvuskeytum hefur ekki verið svarað eða ekki hefur náðst í þennan aðila þrátt fyrir ítrekaðar tilraunir.

Það er í raun ekki erfitt að skilja þann pirring sem fólk upplifir fái það engin viðbrögð sem dæmi frá þeim sem það hefur sent skeyti/bréf í einhverjum ákveðnum tilgangi og væntir þess að fá svar.  Sendandinn veltir eðlilega vöngum yfir af hverju móttakandinn lætur ekkert frá sér heyra jafnvel þótt margar vikur séu liðnar frá því skeytið var sent eða skilaboðin skilin eftir. Í þessum aðstæðum er ekki óeðlilegt að sendandinn upplifi höfnun og finnist sem sá sem svaraði ekki hafi sýnt sér eða málefninu sem um ræddi ákveðna lítilsvirðingu.

Vilji einstaklingar forðast að vera ásakaðir um valdníðslu og hroka er lausnin einfaldlega sú að gera sér sér far um að bregðast við með einum eða öðrum hætti svo sem:

a.  Svara spurningu(m) sem til þeirra er beint
b.  Ef engin svör liggja fyrir, þá staðfesta móttöku skeytisins og þakka fyrir það
c.  Með því að segja t.d. að málið sé í athugun (sé það í athugun)
d.  Að haft verði samband síðar
e.  Að vísa málinu annað (ef úrlausn á betur heima annars staðar)

Ef ekkert af þessu ofangreinda á við þá eru það a.m.k. góðir samskiptahættir að þakka fyrir skeytið og þakka jafnframt sendandanum fyrir að hafa viljað deila sínum skoðunum með öðrum.

Margir myndu nú segja við þessu, að ekki sé raunhæft að ætla að svara öllum þeim sem senda manni póst.  Vissulega tekur það tíma sértaklega ef mikill póstur berst daglega og kannski er það ekki vinnandi vegur að ætla að hægt sé að svara öllum. En sendi maður skeyti sem maður væntir svars sem síðan aldrei berst þá segir það væntanlega eitthvað um móttakandann, alla vega í huga sendandans.


Eyðilegging til lífsstíðar

Skaðsemi langvinns eineltis getur varað alla ævi. Þessi umræða hefur sérstaklega verið í deiglunni nú í kjölfar þess að móðir ungs drengs sem nýlega tók líf sitt sagði frá því að sonur hannar hafi sætt gengdarlausu einelti í grunnskóla í þrjú ár. Góð vísa er aldrei of oft kveðin og þrátt fyrir að nú sé sumar og sól og skólastarf liggi niðri er málefnið engu að síður brýnt.

Sjálfsmat barns sem hefur orðið fyrir ítrekuðum árásum eða hunsun og fyrirlitningu annarra barna í langan tíma verður fljótt eins og rjúkandi rúst.  Þeir sem þetta hafa mátt þola án þess að tekist hafi að grípa inn í og stöðva, leggja iðulega af stað út í lífið með skaddaða sjálfsvirðingu. Tilfinningar eins og reiði, vanmáttur og höfnun fylgir þessum einstaklingum stundum ævilangt og kvíði og þunglyndi er ekki óalgengir kvillar sem þeir stríða við.

Þrátt fyrir að foreldrar og skólayfirvöld hafa tekið höndum saman og reynt ýmsar leiðir til að uppræta einelti skila aðgerðir ekki alltaf  tilætluðum árangri. Stundum breytist hið neikvæða atferli geranda/gerenda þannig að árásirnar fara að verða leyndari og minna sýnilegri þannig að erfiðara reynist að festa á þeim hönd og skilgreina.

Því fyrr sem skólayfirvöld og foreldrar byrja að ræða þessi mál við börn sín, helst strax við upphaf grunnskólagöngu og jafnvel fyrr,  má leiða að því líkum að tíðni eineltistilvika fækki eitthvað. Umræðan þarf fyrst og fremst að snúast um að börnin sýni hvert öðru gagnkvæma virðingu og að engan megi skilja út undan.  Einnig að börnin læri almennar samskiptareglur bæði á heimilinu og í skólanum og mikilvægi þess að þau láti viti ef þeim,  af einhverjum orsökum, líður illa.

Sumir skólar leggja mikla áherslu á fyrirbyggjandi aðgerðir t.d. með því að tvinna saman umræðu um t.d. jákvæð samskipti og fræðslu um skaðsemi stríðni við hið daglega skólastarf. Börn fara mjög ung að skilja merkingu þessara hugtaka og með því að tala um þetta við þau eykst hæfni þeirra að setja sig í spor annarra og upplifa tilfinningu á borð við umburðarlyndi, tillitssemi og samkennd með þeim sem eiga um sárt að binda.

 

 


Landsbankinn gráðugastur allra banka

Landsbankinn er gráðugastur allra banka eins og kemur fram í könnun sem birt er í Fréttablaðinu. Glitnir tekur o kr. fyrir að millifæra á meðan Landsbankinn tekur 240 kr.

Ég hef verið viðskiptavinur Landsbankans í fjölmörg ár.  Sem dæmi ef farið er í útibúið í Smáralind eftir kl. 4 til að greiða reikning þá er tekið fyrir það gjald. Samkvæmt þessari litlu könnun er Kaupþing banki litlu skárri.

Hvernig væri að þessir bankar tækju Glitnir sér til fyrirmyndar?  Ég held ég væri löngu búin að skipta um viðskiptabanka ef það væri bara ekki svo mikið vesen.

Líkhús eins og 3* hótel

Það eru fjölmargar nýjar upplýsingar sem koma til vitundar manns þegar leita þarf eftir þjónustu sem að öllu jöfnu ekki er sóst eftir.

Vegna andláts í fjölskyldunni varð ég þess vísari að sérstaklega þarf að greiða fyrir geymslu á látinni manneskju í líkhúsi, í það minnsta í sumum líkhúsum öðrum en þeim sem tilheyra Reykjavík.  Einn sólarhringur í líkhúsinu samsvaraði einnar nætur gistingu á ágætis hóteli. Fólk er eðlilega lítið að huga að einstaka kostnaðarliðum á sama tíma og það er að syrgja og mitt í erfiðu ferli sem undirbúningur útfarar ástvina krefst.

Mér var alla vega ekki kunnugt um það áður að það kostaði ákveðna upphæð á sólarhring að geyma lík í líkhúsi og þess vegna varð ég svolítið undrandi.

Flest öll þjónusta kostar og kannski megum við bara vera þakklát fyrir að þurfa ekki að greiða fyrir hverja nótt sem við liggjum í gröfinni.

En þetta er nú svona smá kaldhæðni af minni hálfu. Auðvitað er það okkar landsmanna ákvörðun þ.e. samfélagsins, hvað það er sem við viljum að einstaklingurinn greiði sjálfur fyrir og hvað við viljum að flokkist undir samtrygginguna. Eins er spurning hvort allir landsmenn sitji við sama borð hvað þetta varðar t.d. hvort flest líkhús (sveitarfélög) krefjast líkgeymslugjalds eða bara sum.

Ástæðan fyrir að ég ákvað að skrifa um þetta er að mér finnst að uppýsa eigi fólkið í landinu sérstaklega vel um allt sem viðkemur útför og hvaða valmöguleika þeir hafa í þessu sambandi. Reyndar hafa útfararstofnanir og prestar verið duglegir að veita þessar upplýsingar en þó er eitt og annað sem fólk gerir sér e.t.v. ekki grein fyrir.

Því minna sem er um óvænta liði eða uppákomur í sorgaraðstæðum því betra. Góðar upplýsingar einfalda ferlið og minnka líkurnar á að eitthvað komi syrgjendum síðar á óvart. Ekki má gleyma því að fyrir þá sem eiga í fjárhagslegum erfiðleikum er hér um stóra kostnaðarliði að ræða. Það er hópur fólks í okkar samfélagi sem er það illa statt fjárhagslega að það neyðist til að horfa í aurinn eins ógeðfellt eins og það er að þurfa að gera það við þessar aðstæður.


Smá sekur eða svo að segja saklaus?

Í viðtali við Árna Johnsen í Kastljósinu í gær var rætt um eitt og annað í sambandi við dóma, réttarkerfið, einstaka mál eins Baugsmálið og síðan mál Árna sjálfs.

Árni sagðist þó tregur að ræða sitt eigið mál, en hafði þó einstakar setningar um það m.a. hans reynslu af réttarkerfinu þegar hann sat hinum megin við borðið eins og hann orðaði það.

Ég man þetta viðtal nú ekki orðrétt en fékk það á tilfinninguna að Árni sé ekki alveg að taka ábyrgð á því broti (brotum) sem hann var dæmdur fyrir hér um árið.  Það er allt eins að heyra á máli hans að hann telji að á sér hafi verið brotið með því að dæma hann til fangelsisvistar, í það minnsta má merkja að honum hafi fundist málsmeðferð sín í réttarkerfinu og niðurstaða hennar ósanngjörn.

Annars á Árni skilið hrós fyrir margt. Hann er eljusamur og trúr sínu sveitarfélagi.  Einnig það að hann tók prófkjörsslaginn aftur og komst á ný inn á þing þrátt fyrir allt sem á undan var gengið í lífi hans er mjög athyglisvert. Það sýnir mikla þrautseigju og uppgjöf er Árna greinilega ekki í blóð borin.


Að gráta undir stýri getur verið banvænt

Andlegt uppnám ökumanns svo sem sorg eða reiði getur dregið verulega úr hæfni hans að einbeita sér sem skildi að akstrinum og akstursumhverfinu öllu. 

Flestir þeir sem hafa haft ökuskírteini um einhvern tíma kannast örugglega við þá upplifun að hafi þeir verið annars hugar undir stýri þá muna þeir varla eftir akstrinum á áfangastað. Það er næstum eins og sjálfvirkt kerfi fari í gang og allt í einu þegar maður er komin þangað sem ferðinni var heitið vaknar maður til vitundar.

Þegar þetta hefur komið fyrir mig hef ég hugsað hversu heppin ég var að ekkert óvænt kom upp á leiðinni sem kallað hefði á viðbragðsflýti. Þar sem maður er víðsfjarri, sokkin á kaf í eigin hugsanir er viðbragðsflýtirinn varla upp á marga fiska.

Það segir sig því sjálft að sá sem er í verulegu andlegu uppnámi undir stýri,  jafnvel blindaður af eigin tárum er stórhættulegur sjálfum sér og öðrum.

Í skýrslu Rannsóknarnefndar umferðaslysa komu deilur, rifrildi og annað andlegt uppnám við sögu sem undanfari fjögurra af 15 banaslysum í umferðinni árið 2007.

 


Menn eru teknir af lífi segir knattspyrnudómari

Garðar Örn Hinriksson, dómari óttast um öryggi sitt og teystir sér ekki lengur til að ganga um götur miðbæjarins af ótta við að verða fyrir áreiti.

Ekki renndi mig í grun að menn gengju svo langt sem lýst er.  Ef dómari hyggst hætta, leggja flautuna á hilluna sökum ofbeldis sem hann upplifir í starfi sínu sem knattspyrnudómari, hljóta þeir sem viðhafa slíka hegðun að hafa illilega misst stjórn á sjálfum sér í hita leiksins.
Slíkur er æsingurinn, orðbragð og dónaleg framkoma að talað er  um að "menn séu teknir af lífi".

Enginn, hvorki dómari né nokkur annar á að þurfa að sætta sig við slíka framkomu í sinn garð. Vissulega þarf að veita ákveðið svigrúm til að fólk geti tjáð óánægju, pirring og mótmæli sín sérstaklega þar sem tilfinningarlegar upplifanir og álitamál eru upp á borðum. Vettvangur þar sem menn tjá sig oft af hörku, deila, þrasa og takast á bæði um menn og málefni er víða. Það eru t.d. dómsalir, íþróttavellir þar sem keppni fer fram, Alþingi og hjá Ríkissáttasemjara svo fá dæmi séu nefnd.

En leyfir fólk sér að kasta skít, hóta og úthúða hver öðrum þannig að sá sem fyrir því verður finnur til ótta um eigið líf í slíkum mæli að hann finnst hann ekki geta farið ferða sinna óhultur? Það hljóta að vera einhver takmörk fyrir hversu langt menn leyfa sér að ganga í að ausa hvern annan aur og hóta?
´
Á þetta kannski bara við um knattspyrnudómara?  Ég hef ekki heyrt alþingismenn, héraðs,- eða Hæstaréttardómara kvarta yfir því að þurfa að óttast um öryggi sitt.

Ég fagna því að Garðar skuli ræða þetta svo opinskátt sem hann gerir. Mér finnst að við eigum að styðja við bakið á honum og öllum öðrum sem þola ofbeldi af hvaða tagi sem er, hvort sem í starfi eða einkalífi. Að finnast hann þurfa að flýja starf sitt og að hann óttist um öryggi sitt á götum Reykjavíkur vegna neikvæðrar framkomu, áreitis eða hótana er óásættanlegt og eitthvað sem við eigum ekki að sætta okkur við að viðgangist í okkar samfélagi.


Margrét og Ómar koma e.t.v. aftur í spjall eftir Verslunarmannahelgi til að fara yfir hvernig helgin gekk fyrir sig

Súr sætar hliðar útihátíða

Er aldurstakmark inn á tjaldstæðið á Akureyri um Verslunarmannahelgina?

Margrét Blöndal framkvæmdarstjóri Verslunarmannahelgarinnar á Akureyri gefur tóninn um hvernig málum verður háttað hjá þeim á Akureyri um Verslunarmannahelgina í þættinum
Í nærveru sálar á ÍNN

Ómar Bragi Stefánsson starfsmaður UMFÍ lýsir útihátíðum á þeirra vegum en um næstu Verslunarmannahelgi verður landsmótið haldið í Þorlákshöfn.

Við ræðum málefni útihátíða, hvað hefur gengið vel, hvað betur mætti fara og hvernig mun undirbúningnum verða háttað í ár.

Útihátíðir um Verslunarmannahelgina


Innskráning

Ath. Vinsamlegast kveikið á Javascript til að hefja innskráningu.

Hafðu samband