Breiðavíkurmálið

Það er hrikalegt að hlusta á þessar fréttir um vistun drengjanna í Breiðavík. Sérstaklega slær það mann hversu ungir sumir þeirra voru þegar þeir voru sendir á þennan afvikna stað fjarri þeim sem þeir höfðu myndað sterkustu tengslin við.  Þetta voru bara kríli, 8 og 9 ára strákar. Þegar maður hugsar til þessa tíma yfir höfuð þá er það ekki bara Breiðavík. Hvernig var þetta til dæmis á sjúkrahúsunum. Ef barn veiktist og þurfti að leggjast inn fengu foreldrar ekki að vera nálægt nema á heimsóknartímum. Ég hef heyrt þó nokkra foreldra lýsa því hvernig var að þurfa að skilja eftir grátandi barn sitt á sjúkrahúsi á þessum tíma.  Eins var harkan mikil í sumum barnaskólum. Við sem erum 45 + munum sum hver eftir framkomu/viðmóti kennara og skólastjórnenda  sem ekki myndi vera samþykkt nú.  Á þessum tíma var það heldur ekki til siðs að börn létu mikið í sér heyra. Ef þau höfðu sig mikið í frammi var þeim oft refsað á einn eða annan hátt. Það er í raun ótrúlegt hversu stutt er síðan þessi „hugmyndafræði“ ríkti.