Getur skortur á sorgarviðbrögðum verið merki um hræsni?

Ég get nú ekki alveg verið sammála hvernig hann Illugi Jökulsson tengir hræsni við viðbrögð fólks við voðaverkum eða mannskæðum náttúruhamförum sbr. skrif hans í Blaðinu í dag. Í stuttu máli ber hann saman viðbrögð fólks gagnvart harmleiknum í Virginíu við viðbragðsleysi fólks gagnvart morðum á hundruðum manna í Írak.

Ég tel að mannsálin hljóti að mettast þegar við heyrum ítrekað og yfir langan tíma fréttir af atburðum eins og þessum í Írak. Ef fólk myndi verða harmi slegið með tilheyrandi sorgarviðbrögðum  í hvert sinn sem það heyrir slíkar fréttir myndi það gera fátt annað en að gráta og liggja í þunglyndi. 

Ég tek undir það sem Illugi bendir á að því nær sem atburðirnir gerast því meira snerta þeir okkur. Við hugsum sem svo að víst þetta gat gerst þarna þá gæti þetta gerst hérna. Hvort sem viðbrögð fólks við morðöldinni í Írak eru mikil eða lítil þá tel ég það ekkert eigi skylt við hræsni.  Fólk upplifir sig eðlilega hafa litla stjórn á atburðarrás sem þessari og veit ekki alltaf hvernig það getur sýnt að því er ekki sama. Þetta eru samt ekki hræsnara.  Það sem Íslendingar og aðrar vestrænar þjóðir hafa viljað og geta gert er að sýna samkennd t.d. með því að láta fé af hendi rakna  til þeirra sem eiga um sárt að binda víðsvegar um heiminn.  
 
Ég get einnig tekið undir með Illuga þegar hann talar um áhættuna sem fjölmiðlar taka með því að gera mikið úr atburði eins og þessum í Virgínu.  Í kjölfar slíks voðaverks sem átti sér stað þar fá aðrir ámóta veikir einstaklingar byr undir báða vængi og vilja framkvæma sambærilegan verknað eins og hefur sýnt sig undanfarna daga. Í huga þeirra er byssumaðurinn Cho færður í dýrlingatölu.

Loks segir Illugi að enginn gaumur sé gefinn að því hvað fær unga karla og konur t.d. í Írak til að spengja sig í loft upp með það að markmiði að drepa sem flesta nærstadda. Ég spyr Illuga, hvernig vill hann að við sinnum því?
 

Athugasemdir

[Kristín Katla Árnadóttir, 21.4.2007 kl. 15:01]

Ég er svo innilega sammála  ykkur.

[Benedikt Halldórsson, 21.4.2007 kl. 17:45]

Einnig sammála.

[Jóna Á. Gísladóttir, 21.4.2007 kl. 17:56]

Mjög góðir punktar hjá þér Kolbrún.

[Alda Berglind (IP-tala skráð) 21.4.2007 kl. 18:11]

Ég er kvikmyndagerðarnemi og var í fagi í vetur sem fjallaði um "kvalafullar" myndir; þ.e. hvort sem um er að ræða myndir af pyntingum, sálfræðilegu ofbeldi eða slysum. Þar kom fram áhugaverður punktur (sem einnig kemur fram í bók Susan Sontag: "Regarding the Pain of Others") sem hljómaði svona:

Ef við horfum á stríðsmyndir eða myndir af ofbeldi í sjónvarpinu og finnum bara til og segjum "æ,æ" eða "ó, ó", þá erum við í rauninni með samkennd okkar og vorkunn að varpa af okkur allri ábyrgð. "Ábyrgðarfull" viðbrögð væru að sýna ekki bara samkennd heldur spyrja okkur, hvað get ÉG gert til að gera þetta ástand betra? En svörin eru kannski ekki alltaf jafn þægileg; t.d.
1. hætta að styðja ríkisstjórn USA vegna framgangs þeirra í heiminum (innrásir, spilling í olíuviðskiptum, pyntingar, morð (Allende t.d.) ...),
2. hætta að borða nautakjöt (kýr og naut heimsins gefa frá sér gífurlegt magn metangass, auk þess sem skógum er fórnað undir graslendi fyrir skepnurnar, sem eykur gróðurhúsaráhrif, sem veldur svo fleiri "tsunami-um" og fellibyljum) eða...
3. hætta að ríkisstyrkja bændur í Evrópu og gefa bændum í Afríku sjens, sem myndi bæta afkomu og efnahag, auka menntun og vonandi að endingu enda öll þessi hræðilegu ættbálkastríð þar...

kveðja, Alda Berglind.