Ást... Ég fann ei, hvað lífið er fagurt fyrr en ég elskaði þig

Ég sá frábært stykki í Borgarleikhúsinu í gær en það var leikritið Ást.
Eins og segir á vef Borgarleikhússins fjallar leikritið um ástir og daglegt líf heimilismanna á elliheimili. Nína sem leikin er af Kristbjörgu Kjeld er eldri kona utan af landi sem kemur í skammtímavistun á elliheimili í höfuðborginni.
Þetta er söngleikur og er verkið skipað úrvalsleikurum sem allir skila sínu frábærlega.
Kristbjörg fer á kostum og Ómar Ragnarsson sýnir leikfærni sína með ótal svipbrigðum og fjölbreyttu líkamsmáli.
Þrátt fyrir tregafull atriði er verkið létt og afar fyndið á köflum. Sagan höfðar til allra aldurshópa og minnir mann á hvað skiptir mestu máli í lífinu en það er kærleikurinn.

Ljóðlínan í fyrirsögn bloggsins er úr Ást, ljóð eftir Sigurð Nordal og lag eftir Magnús Sigmundsson.

Ástin er áhætta.
Ástin er áhætta,
engri tilfinningu lík.
Veldur stundum vonleysi og sorg.
Hatri, gráti eða hlátri.
Hættuleg en eftirsótt,
sérhverjum sem lifa langar.
(KB)