Sjálfhverfa og siðblinda hinn versti kokkteill

Það hafa sannarlega margir komið ár sinni vel fyrir borð ef marka má fréttir af fólki sem í stórum stíl afsalaði sér eignum til maka sinna (eiginkvenna) rétt áður en bankahrunið skall á.  Íbúðarhúsin, jarðir, sumarbústaðir, hesthús og jeppar voru skráðir á konurnar.

Samkvæmt þessu vissu margir greinilega hvað var í aðsigi og ætluðu nú aldeilis ekki að sökkva með þjóðinni í eitthvert skulda- og gjaldþrotafen.

Þetta var vitað árið 2005 og þá alveg ljóst að ekki var við neitt ráðið, heyrði ég mann nokkurn segja sem starfaði á vettvangi þar sem aðgangur var að upplýsingum um raunverulega stöðu og þróun mála. Þetta hafa svo sem fleiri sagst hafa vitað og tjáð sig um.

En þessi mál þarf að skoða. Það er alveg óviðunandi að þeir sem tóku virkan og meðvitaðan þátt í vafasömum viðskiptaháttum og léku sér með sparifé fólksins í landinu takist að koma öllu sínu undan á meðan þeir sem  t.d. hvergi komu nærri sitja uppi með skaðann.

Tíminn vinnur ekki með okkur í að ná til þessara einstaklinga. Eins og Ása Ólafsdóttir, lektor við lagadeild HÍ segir þá er hægt að rifta svona samningum innan tveggja ára.  Ef enginn krefst gjaldþrotaskipta í búi  þessara aðila í 24 mánuði eru þeir sloppnir, segir Ásta.

Athugasemdir

[Hermann Bjarnason, 5.2.2009 kl. 15:19]

Ég mundi skilja við þessa gaura;)

[Kolbrún Baldursdóttir, 5.2.2009 kl. 15:27]

Ef það væri nú svo gott Hermann, þá væri fútt í þessu.

Þeir fá nefnilega helminginn af öllum eignum við skilnaðinn.

[Kristján P. Gudmundsson, 5.2.2009 kl. 15:42]

Kolbrún,einhvern tíma heyrði ég, að 30 karlar og 3 konur væru í hópi þeim, sem settu

þjóðina á hausinn. Hefur nokkuð frétst, hvort einhver þessarra þriggja kvenna hafi fært

eignir á maka sína ? Ég spyr bara fyrir forvitni sakir.

Með kveðju, KPG.

[Kristín (IP-tala skráð) 5.2.2009 kl. 15:46]

Þetta fólk hefur auðvitað haft óhreint mjöl í pokahorninu , fyrst það gerir svona ráðstafanir .

Ná lögin ekki yfir þetta ?

[Kolbrún Baldursdóttir, 5.2.2009 kl. 15:55]

Ég hef ekki heyrt það. Það hlýtur að eiga eftir að koma í ljós eins og annað. Í fjölmiðlum er bara talað um að eignir hafi verið skráðar á konurnar  en auðvitað gætu þar verið eiginmenn líka.

[Ásdís Sigurðardóttir, 5.2.2009 kl. 22:12]

[Haraldur Baldursson, 5.2.2009 kl. 23:14]

Mikilvægi trausts í hjónabandi er mikið...ég vænti að fólk geri með sér...tja kaupmála, eða fjárhagslegan aðskilnað, svo ekki verði unnt að ganga að eigninni. Eina ráðið við þessari blindu sem mér hefur hugnast, er að búa til sannleiksnefndir í anda Suður Afríku og Mandela. Fá þá sem vitanlega unnu gegn þjóðarhag, hag viðskiptavina og hag hluthafa, til að vitna sér að refsilausu....enda verði einn tilgangurinn líka sá að umkringja falda peninga. Þó háir herrar séu yfirleitt þeir sem sitt fé földu, þá eru bankarnir þannig uppbyggðir að hvorki bankastjórar, framkvæmdastjórar eða fjársýslumenn geta séð um millifærslur sjálfir. Öryggiskerfi bankana eru þannig uppbyggðir að stjórarnir sjá ekki sjálfir um millifærslur. Slóðin er því rekjanleg, alla vega út fyrir landamæri okkar.
Sannleiksnefndir gætu líka hreinsað loftið og fengið allt upp á borðið.

[Hallgerður Pétursdóttir (IP-tala skráð) 6.2.2009 kl. 06:37]

Staðreyndir er reyndar sú að siðblinda er með öllu ólæknandi. Margur er haldin henni og full funkerandi úti í þjóðfélaginu. Og einkennið oft að þessir einstaklingar eru að koma mjög vel fyrir! Síðan kemur oft annað og verra i ljós.

[ásdís (IP-tala skráð) 6.2.2009 kl. 13:51]

Innilega til hamingju með fyrstu afleiðingar grjótkastsins: þær að ekki mátti lækka vexti síðastliðinn föstudag, þar með fara fleiri fyrirtæki og einstaklingar í þrot.

Og vegna þess að AGS þarf að sjá hverju fram vindur fram yfir kosningar verður ekki almennilega slakað á vöxtum hér fyrr en í fyrsta lagi í maí, og þar með fara nánast öll fyrirtæki í þrot og fleiri þúsund í viðbót af þeim einstaklingum sem með mestar skuldir eru: fyrirtæki altso og einstaklingar sem hefðu lifað af ef mátt hefði lækka vexti strax síðastliðinn föstudag, og AGF þyrfti ekki að bíða fram yfir kosningar með frekari vaxtalækkanir og aðrar aðgerðir.

Eða eins og Finnarnir segja: að þurfa að standa í stjórnarskiptum og kosningum framlengdi kreppuna hjá þeim um tvö ár með tilheyrandi auknum hörmungum fyrir þjóðina.

En á Íslandi eru sem betur fer nógu mörg alvörulaus fífl, sem halda, að þótt bókstaflega ekkert megi fara úrskeiðis svo hér verði ekki TÓTAL KOLLAPS, þá sé kreppan fyrst og fremst tækifæri til að æfa eitthvert últra dásamlegt grjótakastaralýðræði. Ég á börn og veit að staðan er að heita má jafn alvarleg og ef þau lægju helsjúk á gjörgæslu, þess vegna er ég ekki með hugann við það dekurvandamál hvort hér sé últra dásamlegt grjótkastaralýðræði, hvort læknateimið sem annast börnin mín hafi 113% skínandi búsáhaldabyltingarumboð til að reyna að bjarga lífi barna minna; ég veit að það er 113% vinna fyrir læknateimið að annast börnin mín og ég heimta því ekki að læknateimið standi á sama tíma í kosningabaráttu (með þeirri miklu freistingu sem henni fylgdi að beita á börnin, kosningabaráttunnar vegna, vel útlítandi sýndarlækningu sem gerði þeim óleik).

Hvaða stjórn sem hér ræður verður að fara eftir stefnu AGS: jafnvel heilagur Þorvaldur segir (sagði meðan Þingvallastjórnin lifði) að ekki megi víkja hársbreidd frá þeirri stefnu. Fyrir utan ofangreindar hörmungarafleiðingar sem stjórnarskipti/kosningar hafa í för með sér hafa þær altso sama praktíska gildi og fegurðarsamkeppni: fá sætara fólk (eða sama fólk í sætari fötum) til að framfylgja þeirri stefnu sem allir vita að verður að fylgja. Myndi slíkt vera mér mál málanna með börnin mín liggjandi fyrir dauðanum: að beita öllum tiltækum ráðum til að koma læknateiminu í læknafegurðarsamkeppni? Já. Já. Það vær mál málanna fyrir mig. Ég myndi framkalla þann hávaða sem ég gæti til að læknateimið sem væri upp fyrir haus að reyna að bjarga börnum mínum myndi á sama tíma þurfa að standa í margra vikna stífri fegurðarsamkeppni. Já. það væri mér sannarlega meira kappsmál en allt annað. Ef ég væri sama fífl og búsáhaldarbyltingarelskurnar.

Þvílík skinhelgi að halda því fram að íslenska þjóðin sé saklaus fórnarlömb hrunsins. Hér var árum saman einhver mesti kaupmáttur í heimi, við altso hefðum öðrum fremur átt að eiga fyrir því sem við kaupum, en það gerðum við adeilis ekki. Gott og vel bankarnir voru í bullandi áhættu (sem er dauðadómur þegar brestur á megakreppa), en almenningur og nánast hver einasti aðili á Íslandi var ekki hótinu skárri: nánast allir hér, stórir sem smáir, voru í þeirri stöðu með sín fjármál að ekkert mátti koma uppá í heiminum svo ekki myndi allt hér hrynja. Í grunninn er málið svona: bankar eru einkafyrirtæki. Enginn var neyddur til að eiga viðskipti við bankana okkar þrjá (hér var jú öðrum lánastofnunum til að dreifa), enginn skyldugur að vinna hjá þeim, enginn skyldugur að eiga krónu í hlutabréfum/skuldabréfum þeirra.

Allir þykjast núna hafa vitað allan tímann að bankarnir væru meira og minna rotnir, rétt eins og allir koma nú fram hálfsnöktandi og segja: "ég vildi þetta aldrei, snökt snökt. Þetta var ekki það þjóðfélag sem ég vildi, snökt snökt". Hvað vildu menn ekki? Hafa svona mikinn kaupmátt og taka svona mikið af lánum til að kaupa allt sem hugurinn girntist? "Já, ég vildi þetta aldrei, snökt snökt, ég bara fylgdi straumnum, af því ég hafði jú frelsi til þess, snökt snökt, ég vildi aldrei þetta frelsi, snökt snökt, til að eyða og sóa eins og hinir vitleysingarnir. Og ég vildi ekki að hinir vitleysingarnir eyddu og sóuðu eins og hin-hinir vitleysingarnir, vildi ekki að þeir væru að kaupa sér jeppa og skjái útí bláinn, snökt snökt. Og ég vildi ekki að eigendur hinna og þessara einkafyrirtækja ákveddu að borga sumum af starfsmönnum sínum mjög há laun, snökt snökt".

Gott og vel, það vildi enginn gera neitt af því sem hann og maðurinn í næsta húsi og þar næsta húsi gerðu. Það var hverjum manni í sjálfsvald sett að sleppa því alfarið að eiga nokkuð saman við bankana þrjá að sælda, rétt eins og margir td vildu ekki koma nálægt fyrirtækjum sem Hannes Smára átti í. Ef hver og einn hefði tekið ábyrgð á sér, og ekki ákveðið, af fúsum og frjálsum vilja, að binda trúss sitt, að einhverju leyti, við þessi þrjú fyrirtæki, þá hefðu gjaldþrot þeirra snert okkur álíka mikið og ef einhverjar illa reknar "óreiðu"mannabúllur hefðu oltið um (Icesave-skuldin er dálítið sérstakt mál, í raun er verið að troða þeirri skuld uppá á okkur án þess að fyrir því sé lagabókstafur).

[Kristján P. Gudmundsson, 6.2.2009 kl. 21:31]

Það er heilmikið til í því, sem þú skrifar, Ásdís,en það munu fæstir viðurkenna Það. Við

vitum, að það finnst fólk, sem kann ekki með fé að fara af ýmsum ástæðum.

Með kveðju, KPG.