Írskir, Danskir, Franskir- og Fiskidagar og svo Ástarvika á Bolungarvík

Landsbyggðin hefur svo sannarlega tekið við sér undanfarin ár hvað varðar hugmyndir að skemmtilegum uppákomum og hátíðum.  Æ fleiri bæjarfélög bjóða landsmönnum til veislu og hver og ein einkennist af ákveðnu þema.

Þótt ég hafi sjálf, ekki enn, lagt leið mína á svona Daga þá gleður það að fá fréttir frá þessum stöðum og fylgjast með úr fjarlægð hversu vel þetta tekst og hvað fólkið er glatt með þetta.

Í dag eru Fiskidagar á Dalvík og á morgun hefst Ástarvikan á Bolungarvík.
Ástarvikan á Bolungarvík er alger snilld. Hugmyndin er frumleg og vel til þess fallin að þjappa fólkinu á staðnum saman og þá ekki bara pörunum í bókstaflegri merkingu heldur einnig hinum sem bera hag staðarins fyrir brjósti sér. Fjölgun í bæjarfélaginu varðar nefnilega alla.
Góða skemmtun Dalvíkingar og Bolvíkingar. 

Eru fullorðnir þolendur eineltis bara krónískir vælukjóar?

Ég er nú ekki alveg nógu sátt við það viðhorf sem hún nafna mín Kolbrún Bergþórsdóttir birtir í pistli sínum í Blaðinu í dag sem hún nefnir Allir eru vondir við mig.

Ég óttast mjög að einmitt þetta viðhorf sé þess eðlis að viðhalda fordómum í garð fullorðinna sem telja sig hafa orðið fyrir einelti/ofbeldi á vinnustað eða annars staðar í samfélaginu. 
Það kann vel að vera að hluti þeirra sem upplýsa slík mál séu bara eins og Kolbrún segir, leiðindaskjóður sem enginn nennir að umgangast. 
Hvert og eitt mál af þessum toga hlýtur að vera einstakt og þarfnast skoðunar samkvæmt því.  Ef við hins vegar ætlum að bregðast við með þessum hætti er hætta á að þolendur veigri sér enn frekar við að koma út úr skápnum með sín mál.  Einelti fullorðinna er falið vandarmál því þolendur þora ekki að opinbera það. Stærsta hindrunin er skömmin og óttinn við að verða dæmdur sem vandræðagemill og letingi eða annað því mun verra.

Margir óttast að ef málið kemst upp á yfirborðið munu möguleikar þeirra til að vera ráðnir annars staðar stórminnka.  Atvinnurekendur munu hugsa sem svo,  já  þessi lenti nú víst í einhverju veseni á síðasta vinnustað......best að taka enga sjensa með að ráða hann ..... kannski var hann bara alveg ómögulegur, osfrv.

Eins mikið eins og mér finnst hún nafna mín skemmtileg og frábær manneskja þá held ég að skrifin hennar í Blaðinu í dag séu ekki til að hjálpa í þessu málefni.

Samtök fullorðinna þolenda eineltis

Er ekki tímabært að stofna samtök fullorðinna þolenda eineltis?

Í gær birti ég færslu á bloggsíðu minni um einelti á vinnustað sem bar yfirskriftina:
Einelti á vinnustað er vísbending um stjórnunarvanda.

Ég hef fengið talsverð viðbrögð við þessari færslu sem aðallega hafa borist mér  í tölvupósti og með símtölum. 
Þessi viðbrögð staðfesta tvennt í mínum huga:
1. Einelti á sér engin landamæri
2. Einelti er ekki einskorðað við ákveðinn aldurshóp. Það lifir og þrífst meðal fullorðinna og á sér stað á vinnustöðum, í háskólum, í félagasamtökum og í tómstundahópum af ýmsu tagi.

Ýmis samtök hafa verið stofnuð í kringum stærri sem smærri hópa fólks sem telur sig hafa verið beitt einhverskonar órétti eða orðið fyrir ofbeldi. Í ljósi nýlegrar umræðu um einelti á vinnustað tel ég tímabært að stofnuð verði samtök fullorðinna þolenda eineltis. Þessi samtök gætu þjónað margs konar hlutverki. Meginhlutverkið gæti verið að standa vörð um hagsmuni þeirra einstaklinga sem hafa orðið fyrir einelti á fullorðinsárum hvort sem er á vinnustað eða annars staðar í samfélaginu. Hlutverk slíkra samtaka gæti einnig verið að mynda hóp fagteymis sem fyrirtæki, félagasamtök og stofnanir gætu kallað til sé þörf á aðstoð við að uppræta eineltismál.

Einelti á vinnustað vísbending um stjórnunarvanda

Fjölmiðlar hafa fjallað um einelti sem kraumað hefur í einhvern tíma á einum þekktum vinnustað hér í borg.

Birtingarmyndir eineltis á vinnustað eru margar.  Í hnotskurn hefur þetta fyrirbæri að gera með það að einn eða fleiri taka upp á því að baktala, rægja, vera með tilefnislausar aðfinnslu og neikvæðar athugasemdir í garð einhvers eins aðila. Orsakir eru margslungnar, engan veginn einhlítar og eflaust mismunandi eftir eðli og aðstæðum sérhvers vinnustaðar. 

Kjarni málsins er að sá aðili sem fyrir þessu verður, skynjar oftar en ekki lítið samhengi í árásunum. Hann spyr sjálfan sig: Hvað hef ég gert?  Hvað er eiginlega með mig?  Hvernig á ég að vera til þess að þetta ástand hverfi?
Allt kemur fyrir en ekki, ástandið bara versnar.

Ef um hóp er að ræða sem hefur krunkað sig saman undir forystu eins eða tveggja aðila þá fer, alla vega til að byrja með, undirróðurinn og baktjaldarmakkið yfirleitt fram án vitundar þess sem verið er að tala um. Hópurinn magnast og reynir að fá fleiri í lið með sér.  Vegna þess að um hóp er að ræða (3 eða fleiri) er auðvelt fyrir hvern og einn í hópnum að leita réttlætingar. Illskan gagnvart þessum eina aðila sem oft heltekur hópinn getur gengið svo langt að samúð og samkennd þverr með öllu og andúð gagnvart þessum sem eineltið beinist að verður algert.  Í kjölfarið kemur hundsun. Þolandinn upplifir sig ósýnilegan og finnur að hópnum stendur slétt á sama um hvernig honum reiðir af.

Hverjir eru gerendur?
Þeir sem eru frumkvöðlar að einelti leitast við að safna saman í kringum sig fólki til að taka með sér þátt í að að ráðast að einhverjum einu sem þeir telja einhverra hluta vegna ómögulegan eða telja sig eiga harma að hefna. Gerendur eru gjarnan fólk sem hefur lágt sjálfsmat, er óánægt með sig sem manneskjur og/eða sem fagaðila, gengur illa í sínu einkalífi og hefur jafnvel sjálft verið fórnarlamb eineltis.
Í sumum tilvikum er gerandinn aðeins einn. Það stoppar hann þó ekki í að vera með eilífar, neikvæðar aðfinnslur, skítkast og niðurlægjandi athugasemdir sem skjótast út leynt og ljóst við möguleg og ómöguleg tækifæri. Markmiðið er að brjóta þann sem þetta beinist að niður, helst svo rækilega að hann/hún hættir störfum.

Hvar er yfirmaðurinn?
Ef svona ástand sprettur upp og fær að þrífast um einhvern tíma er mál að skoða stjórnunarhætti vinnustaðarins. Ef yfirmaður/menn eru ekki þeirrar gæfu aðnjótandi að skynja ástandið eða neita meðvitað eða ómeðvitað að viðurkenna vandann þá er ekki von til þess að mál sem þetta leysist.

Dæmi eru um að yfirmenn falli í þá gryfju að kalla þann sem fyrir þessu verður á teppið og fullyrða að þar sem svo margir eru óánægðir með hann/hana, hlýtur vandinn að liggja hjá viðkomandi.
Því sé e.t.v. best að í stað þess að fara að takast á við reiða hópinn,  þá sé ráð að þolandinn hætti störfum. Gildir þá einu hversu góður fagmaður viðkomandi er, eða nokkuð annað, ef því er að skipta.

Mörg mál af þessu tagi lykta einmitt með þessum hætti.  Fyrir þann sem fer úr starfi á þessum forsendum bíður fátt annað en eymd. Sjálfstraustið er í molum.  Viðkomandi er fullur efasemdar um sjálfan sig rétt eins og manneskja sem hefur verið beitt langvarandi heimilisofbeldi. 
Einkennin er flest þau sömu.  

Ofangreind lýsing er ein af mörgum birtingarmyndum eineltis á vinnustað og er einungis til umhugsunar. Vinnustaðareineltið sem fjölmiðlar hafa fjallað um þessa helgi er samkvæmt nýjustu fréttum loks í farvegi.
Spyrja má í því sambandi: Hvað þurfti til? 
Hugsanlegt svar: Opinbera umræðu eða hvað?

Hvað margir hafa þjáðst og hverjar eru afleiðingarnar liggur hins vegar ekki fyrir í þessu tilviki frekar en mörgum öðrum sambærilegum.