Ein í viðbót svona í tilefni þorrans og svo er ég hætt

Þorrinn færir hreysti og þor,
Þór og goðin við hyllum.
Súrir pungar og sultutrog,
af sviðum við magana fyllum.
(KB)

Frá mönnum til málefna, frá orðum til verka

Reykjavík brotin og brunnin er,
umbrotin komin úr böndum.
Hefjumst nú handa og hreinsum til,
heilshugar saman við stöndum.
(KB)

Ölvaður ökumaður sleppur með skrekkinn

Ölvaður ökumaður varð valdur að árekstri aðfaranótt laugardags. Samkvæmt fréttum slapp fólkið í bílunum nokkuð vel. Þarna hefði sannarlega getað farið illa.

Áfengi er, eins og mörgum er vel kunnugt, slævandi efni sem ávalt hefur í för með sér persónubreytingar þótt misjafnar og mismiklar séu. Áfengi hefur m.a. þau áhrif að skynfærin slævast, dómgreind slævist og sjálfsstjórn minnkar. Önnur áhrif sem neytandinn upplifir oft eftir að hafa innbyrgt ákveðið magn eru þau að honum sjálfum finnst hann vera minna vímaður en hann í raun er. Honum finnst sem hann sé skýr í kollinum, að færni hans sé jafnvel meiri en nokkru sinni, hann upplifir síður ótta né hræðslu og finnst ósennilegt að nokkuð slæmt geti hent sig.

Ef allar þær mörgu breytingar sem áfengi kallar fram á sál og líkama skal mann ekki undra hversu mikil rúlletta akstur undir áhrifum í raun er.

Vonandi verður reynsla þessa ökumanns til þess að hann fari í rækilega naflaskoðun og endurskoði lífstíl sinn ofan í kjölinn. Það er ekki víst að hann verði eins heppinn næst, endurtaki hann leikinn.

Slakir Staksteinar

Ég hef í gegnum tíðina gert það að venju minni að lesa Staksteina Morgunblaðsins og oftast haft gaman að.  Staksteinar hafa verið með svona eilitlum leiðarabrag og í þeim hefur verið hægt að skynja ritstjórnarstefnu blaðsins.

Ég er ekki frá því að mér finnist þessum pistli hafa hrakað í þeirri merkingu að þeir eru ekki lengur eins áhugaverðir að lesa eins og áður.
Skrifin er oft helst til of rætin fyrir minn smekk og athugasemdirnar sem þarna birtast allt að yfirlætislegar á köflum.

Sérlega slæm tímasetning á bréfi Guðjóns Ólafs

Það er óhætt að segja að tímasetning á bréfi Guðjóns Ólafs var verulega slæm fyrir Framsóknarflokkinn.  Jarðvegurinn hefði ekki getað verið viðkvæmari og þegar á heildina er litið sér maður fyrir sér að þetta muni næstum geta riðið Framsóknarflokknum að fullu.

Björn Ingi hefur nú sagt af sér hvort sem það er beinlínis vegna þessa bréfs Guðjóns og viðtalsins við hann í kjölfarið. Án þess að geta verið dómbær á upplifun og líðan Björn Inga eftir allt sem á undan er gengið þá hélt maður kannski að hann stæði þessa aðför Guðjóns af sér. 

En margt smátt gerir eitt stórt. Kannski var þessi „rýtingur Guðjóns“ í bakið á Birni Inga kornið sem fyllti mælirinn.  Þótt raunir séu sagðar styrkja manninn þá er það mín reynsla eftir að hafa unnið með fólk og með fólki árum saman að all flestir þola bara visst mikið af erfiðleikum og mótlæti.  Það er á þessu kvóti eins og á svo mörgu öðru. Þegar mælirinn er fullur, kvótinn búinn,  þá langar viðkomandi oft einfaldlega að draga sig í hlé, hvílast og reyna að ná áttum. 

Ég óska Birni Inga alls hins besta og vona að honum farnist vel við hvað eina sem hann tekur sér nú fyrir hendur.  Komi hann aftur til leiks verður hann sannarlega reynslunni ríkari en þegar hann tók sín fyrstu pólitísku skref fyrir ekki svo margt löngu.

Vottun heilbrigðis

Margsinnis í kvöld í umfjöllun um stjórnarskipti í borginni hefur sjónum fréttamanna verið beint að veikindaleyfi Ólafs F. Magnússonar en eins og menn muna er ekki langt síðan hann kom úr slíku leyfi.

Einhverra hluta vegna var hann beðinn um að skila inn veikinda/heilbrigðisvottorði og það sem meira var rötuðu upplýsingar um það í fjölmiðla sem veltu sér upp úr því hvað mögulega hefði hrjáð borgarfulltrúann eins og ekkert annað væri fréttnæmara.

Síðan hvenær er borgarfulltrúi eða aðrir sem gegna sambærilegum embættum krafnir um vottorð þegar þeir koma úr veikindaleyfi?
Er þetta kannski nýtt í starfsmannastefnu borgarinnar?

Er hægt að semja við þjóf?

Hin óvenjulega auglýsing sem bar titilinn „Þjófur“ fór líklega ekki fram hjá neinum sem las Morgunblaðið sl. fimmtudag. Í auglýsingunni höfðar maður til þjófs sem hafði tekið ófrjálsri hendi persónulegar eigur hans um að þjófurinn selji sér munina aftur.
Hann segir í auglýsingunni að hann velti því fyrir sér hvort ekki sé hægt að komast að samkomulagi sem báðir hafi hag að.

Vel er hægt að skilja hvað þeim sem stolið var frá gengur til með þessari beiðni sinni enda um að ræða muni sem hafa persónulegt gildi fyrir hann, eitthvað sem honum finnst óbærilegt að missa. Hann er því tilbúinn til að leita allra leiða til að fá hlutina til baka.

Er hægt að semja við þjóf?
Spyrja má hvort sá sem á annað borð leggur sig svo lágt að hrifsa með sér eigur annarra sé nægjanlega traustur til að hægt sé að gera við hann einfaldan samning? 
Satt að segja óttast ég að þegar þjófurinn og þjófar almennt séð fá slík tilboð þá sjái þeir möguleika á að færa út kvíarnar á glæpabraut sinni.  Skyndilega eru þeir komnir með samningsstöðu og hana bara nokkuð sterka. Þeir komast upp með glæpinn og fá auk þess greiðslu frá eigendum þýfisins fyrir það eitt að skila því til baka. 

Hinar nýju víddir á afbrotabrautinni gætu nú allt eins falið í sér að stela einmitt svona persónulegum hlutum eins og tölvum sem geyma myndir, e.t.v. persónuleg, viðkvæm gögn, eitthvað sem hefur tilfinningarlegt gildi fyrir eigendurna og síðan að semja um greiðslu fyrir að skila því. 

Komi upp sú staða að þolandinn þráist við að ganga til samninga við þjófinn gæti hinn síðarnefndi allt eins hótað að opinbera gögnin fái hann ekki greitt, þ.e. gert tilraun til að múta. 
Jafnvel þótt eigandi þýfisins greiði umsamið gjald getur hann ekki verið viss um að málinu sé lokið. Þjófurinn gæti allt eins séð sér enn áframhaldandi leik á borði og hagað málum þannig að hann geti haldið áfram að krefjast greiðslna.

Að semja við þjóf er áhættusamningur þar sem engin trygging, nema síður sé, er fyrir því að þjófurinn standi við samkomulagið.  Það er sorglegt að finna sig knúin til að semja við glæpamann sem brotið hefur gróflega gegn mann.   

Til að draga úr líkunum á að verða fórnarlamb þjófa og annarra óprúttinna aðila dugar fátt annað en að vera stöðugt á varðbergi,  hafa augun á eigum sínum ef ókunnugir eru nærri, læsa mannlausum bílnum jafnvel þótt um sé að ræða örfáar mínútur og einfaldlega haga sér eins og ávalt sé von á hinu versta. 
Þetta eru óskemmtilegar hugsanir en á maður nokkurra annarra kosta völ?

 

Hringlandaháttur með Laugaveg 4 og 6

Hvort friða eigi gamalt hús eða ekki byggist á fjölmörgum stærri sem smærri þáttum. Skoða þarf sérhvert hús einstaklingslega út frá sögu þess, gerð, ástandi og staðsetningu svo aðeins fátt eitt sé nefnt.

 afnvel þeim sem er það hjartans mál að friða gömul hús gætu þótt í einhverjum tilfellum ástæða til að rífa gamalt hús og eins kann að vera að einhver sem er þeirrar skoðunar að rífa sem flest gömul hús til að byggja ný myndu allt eins sjá ástæðu til að friða eitthvað ákveðið hús. 
Viðhorf og ákvörðun um friðun eða niðurrif húsa getur þannig aldrei orðið svart/hvít.

Eins og fram kemur í greinum og pistlum dagblaðanna á ákvörðun um afdrif þeirra húsa sem mest eru í umræðunni nú þ.e. Laugavegur 4 og 6 allt að tveggja ára feril. 
Búið var að ákveða að þau skyldu rifin. Tillögur að nýbyggingum hafa nú þegar verið samþykktar af Skipulagsnefnd Reykjavíkurborgar.

Nú skyndilega er málið í uppnámi því sú tillaga hefur verið lögð fram að friða Laugaveg 4 og 6. 
Gripið hefur verið til tveggja vikna friðunar á meðan menntamálaráðherra skoðar málið.

Það er eiginlega ekki annað hægt en að hafa samúð með eigendum Laugavegs 4 og 6 og örðum sem lagt hafa mikla vinnu í að fullklára þessar tillögur.  Svona hringlandaháttur hlýtur að taka toll.  Málið hefði horfið öðruvísi við hefði einfaldlega tillaga um friðun komið fyrir langa löngu og þá engar tillögur að nýbyggingum þar að leiðandi litið dagsins ljós.

Verði húsin friðuð er ríki og borg skaðabótarskyld.  

Ég vona að úr því sem komið er verði það niðurstaðan að haldið verði áfram með það sem ákveðið hefur verið. 

Hver er hæfur til að meta hæfni?

Í þessum pistli ætla ég ekki að fjalla sérstaklega um nýlega ráðningu sets dómsmálaráðherra í embætti héraðsdómara við Héraðsdóm Norð-Austurlands og Austurlands.
Hins vegar langar mig að deila með bloggheimi nokkrum vangaveltum um núverandi fyrirkomulag um mat á hæfi umsækjenda og hugmyndir um framtíðarfyrirkomulag þess.

Ég vil í fyrsta lagi greina á milli faglegrar hæfni og persónulegrar. Capacent er t.d. fyrirtæki sem gjarnan er fengið til að meta hæfi umsækjenda í sérfræðingsstöður.
Með allri virðingu fyrir Capacent þá er ég þeirrar skoðunar að setja megi spurningarmerki við hvort Capacent hafi t.d. forsendur til að meta faglegt hæfi.  Faglegt hæfi tel ég að aðeins sá eða þeir geti metið sem eru sérfræðingar á viðkomandi sviði. Til að meta faglegt hæfi hlýtur að verða að vera sérstaklega skipuð dómnefnd fagaðila sem starfar samkvæmt fyrirfram skilgreindu hlutverki. Capacent  er hins vegar vel til þess fallið að meta persónulega þætti, þ.e. hvort viðkomandi hafi þá kosti að bera til að geta sinnt starfinu á farsælan máta.

Þegar um er að ræða skipun í embætti hér á landi hef ég ákveðnar efasemdir um að hin faglega dómnefnd eigi að vera skipuð einvörðungu íslenskum sérfræðingum. Ástæðan er sú að í þessu litla samfélagi þarf ekki að leita langt yfir skammt til rekast á einhver tengsl hvort heldur er persónuleg eða fagleg. Reglugerð um vanhæfi getur einungis tekið til náinna tengsla.  Tengsl, þótt hvorki séu ættar- eða vinatengsl geta litað viðhorf og haft áhrif á ákvarðanatöku enda þótt sá sem matið framkvæmir hefur einsett sér að setja hlutleysi ofar öllu.

Vegna þessa tel ég mjög heppilegt að við mat umsækjenda í  embætti eins og skipun dómara, sé fenginn utanaðkomandi sérfræðingur (frá öðru landi) þótt ekki væri nema til að fara yfir lokaniðurstöður dómnefndarinnar. 

Er mat dómnefndar bindandi fyrir ráðherra? 
Sitt sýnist hverjum um þetta. Ég er þó þeirrar skoðunar að ef samfélagið ákveður að halda úti dómnefnd á annað borð sé ekki óeðlilegt að ráðherra skipi í embættið í samræmi við niðurstöður hennar og velji þann sem hæfastur er metinn til verksins.

Séu um fleiri enn einn að ræða sem metinn er hæfastur finnst mér alveg eðlilegt að sé ráðning í slík embætti eitt af embættisverkum ráðherra velji hann þar á milli. 

Verðmunur á árskortum í líkamsrækt. Neytendavaktin gleymdi Nautilus

Í pistli Neytendavaktarinnar í 24stundum er að þessu sinni fjallað um verðmun á árskortum í líkamsrækt. Þar segir að samkvæmt þeirra könnun sé verð á ódýrustu kortunum hjá Hress eða 39.520 og dýrustu kortunum hjá Hreyfingu en þau kosta 74.500.
Ekki er tekið tillit til tilboða eða ýmissa fríðinda ó könnuninni. Verðmunurinn er því 113%

Hér virðist sem Neytendavaktin hafi sofnað á vaktinni því árskortin í Nautilus kosta 31.990.
Því er við að bæta að Nautilus er stórfín líkamsræktarstöð. Í árskortinu eru sundferðir innifaldar.
Sjálf hef ég stundað líkamsrækt þarna árum saman. Það væri gaman að sjá þar fleiri ný andlit.