Karate er frábær íþrótt fyrir unga sem aldna. Mæli með henni.

Hvað er Karate og hvaða ávinningur fæst með því að stunda Karate?
Orðið karate merkir “tóm hönd” og vísar til japanskrar bardagalistar. Tækni í karate skiptast aðallega í fernt: högg, stöður, spörk og varnir. Hefð er fyrir því í flestum löndum að tækniheiti og stöður beri japönsk heiti. Það gerir það að verkum að engu máli skiptir frá hvaða landi þjálfarar koma eða hvaðan iðkendur koma; allir geta skilið hvað um er að ræða.

Karate tekur til margra ólíkra þátta í tilveru þess sem íþróttina stunda. Iðkun karate reynir til að mynda á marga ólíka vöðva líkamans suma hverja sem í daglegu lífi eru ekki mjög virkir. Karate reynir sér í lagi á vöðva í fótleggjum og lærvöðva.  Næst skal nefna þjálfun andardráttar en með réttri öndun eykst úthald og almenn vellíðan að sama skapi. Sá sem leggur stund á Karate öðlast aukna sjálfsstjórn og aukinn viljastyrk. Aukinn viðbragðsflýtir er enn eitt sem fæst með því að stunda Karate. Þeir sem hafa einna mest áhuga á almennri líkamlegri hreyfingu eru sem sagt ekki sviknir af því að æfa þessa íþrótt.

En víkjum nú að öðrum þáttum í Karate. “Virðing” og “prúðmennska” er samofin í uppruna karate. Í karate er þess vegna gerð krafa um að iðkendur komi fram af kurteisi og yfirvegun jafnt gegn “andstæðingi” sínum sem öðru fólki. Eitt helsta merki í karate er að sýna ávallt kurteisi og virðingu og það gera hneigingarnar.  Þeir sem iðka karate ber að hneigja sig fyrir kennara sínum fyrir og eftir æfingar og fyrir “andstæðingi sínum” bæði fyrir og eftir hverja tækni. Allir hneigja sig þegar þeir koma inn í æfingasalinn og einnig þegar þeir yfirgefa salinn. Þessi íþrótt er því einstaklega góð fyrir unga krakka sem þurfa að auka sjálfsaga sinn og fylgja fyrirmælum
Sjálf hef ég stundað Karate í 3 ár, (hef reyndar verið löt upp á síðkastið) og hafði það af að ná mér í brúnt belti en beltaröðunin er eftirfarandi:
hvítt = byrjendur,- gult,- appelsínugult,- rautt,- grænt,- blátt,- fjólublátt, því næst 3 brún  belti   (3. kYU, 2. KYU og 1. KYU). Eftir það kemur svarta beltið sem skiptist einnig í 3 stig: fyrsta, annað og þriðja DAN.

Óþolandi mismunun

Ég vil benda ykkur á greinina hans Harðar Þorgilssonar, sálfræðings sem birt var í Mbl. 23. febrúar s.l. en hún fjallar um það að „sálfræðiþjónusta utan stofnana er ekki niðurgreidd af hinu opinbera tryggingarkerfi eins og t.d. þjónustu geðlækna enda þótt um sambærilega þjónustu er að ræða hvað varðar greiningu og meðferð. Vel rökstudd mótmæli sálfræðinga hafa heyrst árum saman sem heilbrigðisráðherrar framsóknarflokksins hefur alla tíð hundsað.  Auk þess halda sálfræðingar því fram að verið sé að brjóta samkeppnislög. Hið opinbera er að mismuna starfsstéttum sem eru að starfa á sambærilegum starfsvettgangi“
Góð grein hjá Herði.

Valfrelsi eldri borgara til að ákveða hvort þeir vilji vera lengur á vinnumarkaði.

Hver segir að þú verðir að hætta að vinna þótt þú hafir náð ákveðnum aldri? 
Alla tíð hefur íslenskt samfélag sent eldri borgara heim af vinnumarkaði þegar þeir hafa náð ákveðnum aldri hvort sem það er 67 ára eða 70 ára. Nú er öldin önnur og við höfum vitkast og lært. Þess vegna er komin tími til að breyta þessu.  Það er engin ástæða til að senda eldhresst fólk af vinnumarkaði þótt það hafi náð einhverjum ákveðnum aldri. Þessi hópur er eins misleitur og allir aðrir hópar. Sumir fagna því að hætta að vinna og vilja fara að gera eitthvað annað. Aðrir hætta að vinna af heilsufarsástæðum og enn aðrir vilja ekkert frekar en að halda áfram að vinna enda fullir af starfsorku og elju. Ég vil endilega að við lyftum þessu þaki með þeim hætti að fólk fái að ráða því meira sjálft hvort og hvenær það vill láta af störfum.  Það býr í eldri borgurum gífuleg reynsla og uppsöfnuð þekking á ótrúlegustu og ólíklegustu sviðum, sviðum sem yngri kynslóðin mun aldrei kynnast nema í kynnum sínum við eldri borgara. Við skulum ekki taka þennan dýrmæta fjársjóð frá þeim sem nú eru að alast upp og slíta barnsskónum. Engin kynslóð kemur aftur og því ber okkur að hlúa að hverri og einni eftir þvi sem árin líða. Öll verðum við einn góðan veðurdag eldri borgarar. Þess vegna er svo mikilvægt að skapa kringumstæður/umhverfi  þar sem ungir, miðaldra og eldri geta unnið sem mest saman. Þannig miðla eldri til þeirra yngri og allir græða.

Höft landbúnaðarstefnunnar eins og hún er í núverandi mynd.

Sú landbúnaðarstefna sem nú ríkir er vægast sagt erfiðleikum bundin og lítt vænleg til að skapa eðlilegt umhverfi á landbúnaðarmarkaði. Núverandi styrkjakerfi miðar að því að styrkja eingöngu gömlu búgreinarnar og  hindrar að sama skapi að aðrar búgreinar nái fótfestu. Dæmi um nýjar búgreinar sem gætu þróast fengju þær tækifæri eru hreindýrarækt, kornrækt,  villisvínarækt,  sauðnaut og strútar svo fátt eitt sé nefnt. Af hverju sjá bændur þetta ekki?
Þeir ríghalda í gamla kerfið enda kannski ekki skrýtið þar sem engum smá fjármunum er varið til að halda þeim gangandi í þessu gamla, ósveiganlega kerfi. Ég vil benda á góða grein um þessi mál sem var í Mbl. um daginn eftir Margréti Jónsdóttur. 
Annað þessu tengt eru vandkvæði íslenskra bænda að selja afurðir sínar beint. Breyta þyrfti lögum og reglugerðum þannig að íslenskir bændur geti unnið og selt afurðir sínar beint til kaupenda, enda séu þeir ábyrgir fyrir framleiðslu sinni.  Hér kemur ýmisleg framleiðsla til greina t.d. á minjagripum, sultum, pönnukökum, kökum, brauði og öðrum matvælum. Það ferli sem framleiðandi þarf að ganga í gegnum áður en hann getur selt vöru sína er, eins og sakir standa, óþarflega flókið og viðamikið. Staðan í dag er með þeim hætti að til þess að mega framleiða og selja matvæli þarf að taka framleiðslustaðinn út. Framleiðslunni fylgir síðan ámóta eftirlit, líkt og væri um verksmiðjuframleiðslu að ræða. Skilvirkasta eftirlitið felst í þvi að bændur og aðrir þeir sem eru með heimilisframleiðslu séu einfaldlega ábyrgir fyrir sinni vöru. Það eina sem skiptir máli í þessu sambandi er að ef upp koma vandkvæði með vöruna eða í tengslum við hana, verður að vera hægt að rekja hana til seljandans. Víða liggja möguleikar.

 

 

 

Ég er svooo ánægð með þessa niðurstöðu hvað varðar þetta klámþing.

Er þessi þjóð og þjóðarsál ekki meiriháttar!!  Hvaða þjóð getur státað sig af slíkri samstöðu sem hér ríkir þegar heill hópur ætlar að streyma til landsins í þeim tilgangi  að fjalla um og skiptast á klámefni? Þá brettir íslenska þjóðin upp ermarnar, allir sem einn og segir nei.  Þetta er of gott til að vera satt. Ég satt að segja þorði ekki að vona að þetta gæti orðið niðurstaðan eða að þetta væri yfir höfuð raunhæfur möguleiki . Allir þeir sem hafa mótmælt þessu eiga hrós skilið og þar fara grasrótarsamtökin fremst í flokki. Að sjálfsögðu höfum við eitthvað um það að segja hvaða hópar koma hingað og í hvaða tilgangi. Hvort þetta dregur einhvern dilk á eftir sér verður bara að koma í ljós. Við tökumst á við það þegar og ef til þess kemur. Ég er stolt af Bændasamtökunum og ég er rígmontin af alþingismönnunum okkar. Þetta var lagið!

Nú rofar til hjá þeim sem þjáðst hafa af skammdegisþunglyndi

Með hverjum degi sem nú líður eykst britan. Þeir sem þola illa skammdegið geta nú farið að láta sér hlakka til vorsins. Ákveðinn hópur einstaklinga upplifir þunglyndi á þeim tíma ársins sem mesta myrkrið er. Einkennin eru þreyta, kvíði, neikvæðar hugsanir og streitueinkenni. Sumum líður svo illa á þessum tíma að þeim finnst átak að stíga fram úr á morgnana og takast á við daginn og gildir þá einu hvort verkefnin sem bíða eru flókin eða einföld. Sem sagt framundan er yndislegur tími og maður fyllist löngun til að hoppa og skoppa. Frábært að heyra aftur í fuglunum í tjránnum og hænurnar mínar hérna í garðinum verpa sem óðar væru þessa daganna.

 

Niðurgreiðsla á sálfræðiþjónustu.

Í dag barst mér svar heilbrigðisráðherra við fyrirspurn sem borin var upp á Alþingi í nóvember s.l. Eins og flestir vita kannski hefur Sálfræðingafélag Íslands barist fyrir því í hartnær 20 ár að þeir sem óska eftir þjónustu sálfræðinga fái niðugreiddan kostnað á viðtölum rétt eins og tíðkast hefur árum saman hjá geðlæknum og fleiri heilbrigðisstéttum. Þetta er spurning um að velja sér heilbrigðisþjónustu án tillits til efnahags. Með því að semja ekki við sálfræðinga er einnig verið að mismuna stéttum. Svörin má nálgast á vefsíðu Alþingis undir Kolbrún Baldursdóttir eða á heimasíðu minni www.kolbrun.ws.
Fyrirspurnin er þessi:

1. Til heilbrigðisráðherra um viðtalmeðferðir vegna kvíða- og þunglyndiröskunar.
a. Hversu margir sjúklingar koma árlega í viðtalsmeðferð vegna kvíða- og þunglyndisröskunar?
b. Hversu margir aðilar hér á landi hafa réttindi til að veita slíka meðferð?
c. Hvað hefur ráðuneytið gert til að veita sjúklingum val um viðtalsmeðferð?
d. Hver er afstaða ráðuneytisins um greiðsluþátttöku Tryggingarstofnunar í viðtalsmeðferð hjá sálfræðingum?

Flugvöllurinn áfram í Vatnsmýrinni?

Nú þegar verið er að ræða að byggja samgöngumiðstöð í Vatnsmýrinni finnst mér sem líkurnar á að flugvöllurinn kunni að verða þar áfram til lengri tíma séu að aukast. Ég myndi fagna því mjög ef það yrði niðurstaðan. Ég hef alltaf verið þeirrar skoðunar að þar, eða í næsta nágrenni, eigi að vera flugvöllur. Mörg gild sjónarmið eru fyrir því s.s. mikilvægi þess að staðsetning innanlandsflugsins sé sem næst sjúkrahúsi borgarinnar enda geta mínútur skipt máli þegar um bráðatilvik eru að ræða. Keflavík finnst mér aldrei hafa verið aðlaðandi kostur enda þótt margir líti á akstur á Leifsstöð sem skottúr. Sá tími sem tekur að fara frá Reykjavík og nágrenni og þar til gengið er út í vél er býsna drjúgur. Það vita þeir best sem leggja leið sína oft þangað í millilandaflug.

Hjólreiðabrautir í vegaáætlun. Til hamingju Sturla!

Vísað er í hádegisfréttir en þar var sagt að á morgun verði lögð fyrir Alþingi ný samgönguáætlun. Ein af nýjungunum í tillögu um nýja vegaáætlun er að heimila að styrkja gerð göngu-, og hjólreiðastíga meðfram stofnvegum í þéttbýli og meðfram fjölförnustu þjóðvegum í dreifbýli.  Landssamtök hjólreiðafólks hafa lengi barist fyrir að hjólreiðabrautir verði settar í vegalög og viðurkenndar sem hluti að vegakerfinu.  Í tillögum að nýrri vegaáætlun segir: “Í tengslum við endurskoðun vegalaga og hugsanlegar heimildir þar mun koma til skoðunar þátttaka ríkisins í gerð hjóla,- og göngustíga meðfram stofnvegum í þéttbýli. Á sama hátt mun koma til skoðunar þátttaka ríkisins í gerð hjóla,- og göngstíga meðfram fjölförnustu stofnvegum í dreifbýli.“

Þetta er mikill gleðidagur fyrir hjólreiðafólk og persónulega fyrir mig líka en á Alþingi í nóvember s.l. var ég með fyrirspurn til ráðherra um þetta efni sem var svona:
Hefur ráðherra látið undirbúa áætlun um að lagðar verði hjólreiðabrautir sem verði fullgildur samgöngukostur?
Í munnlegu svari ráðherra kom fram að hann var jákvæður fyrir þessu máli og nú er sannarlega tilefni til bjartsýni.

Unglingar sem skemma geta greitt skuldina þegar þeir hafa náð 18 ára aldri.

Nú eru skemmdarvargarnir í Hafnarfirði fundnir. Þar sem þeir eru á aldrinum 16-17 ára sleppa þeir að borga skaðann. Foreldrarnir eru heldur ekki ábyrgir þar sem synir þeirra teljast hálffullorðnir. Þetta er skv. frétt í Blaðinu í dag.  Hérna er greinilega einhver glufa í kerfinu sem þarf að skoða nánar. Það er ekki langt þangað til að þessir strákar ná 18 ára aldri og þá á þessi skuld einfaldlega að bíða þeirra amk að hluta til.  Svo einfalt er það. Ég hvet dómsmálaráðherra til að skoða þessi lög/reglugerðir nánar með tillliti til þessa. Við verðum að stöðva skemmdarverk.  Að þurfa að taka afleiðingum gerða sinna er eina markvissa leiðin til að slökkva á neikvæðu atferli sem þessu.

Fyrir hverja er Hrossaræktardeildin í Hólaskóla?

Ég heyrði því fleygt að íslendingar sem sóttu um í Hólaskóla ættu í harðri samkeppni við útlendinga, aðallega þjóðverja um að fá inngöngu í Hrossaræktardeildina. Kæmist ég á þing aftur myndi ég vilja spyrja landbúnaðarráðherra hver væri samsetning nemenda í þessari deild.
Annars er ég þeirrar skoðunar að bæði Landbúnaðarháskólinn og Hólaskóli ættu að tilheyra Menntamálaráðuneytinu eins og aðrir skólar landsins. Það væri bæði rökrétt og eðlilegt.

Hvað er í kjötinu sem við borðum?

Hversu heilnæm og örugg matvæli eru á markaðinum? Nú hefur það verið opinberað að ýmis efni, ekki bara einhver rotvarnarefni heldur einnig vatn er sprautað í a.m.k. sumar  kjötvörur sem við leggjum okkur til munns. Einnig hef ég heyrt að t.d. kjúklingabringur séu sprautaðar með sykri.
Ég vil hrósa þeim aðilum sem hafa komið fram með þessar upplýsingar jafnvel í óþökk einstakra framleiðenda. Ég er ein af þeim sem les yfirleitt innihaldslýsingar á matvælum en nú finnst mér ég ekki geta treyst á þær lengur. 
Getum við ekki gert kröfur um að innihaldslýsingar séu hárnákvæmar og einnig verið örugg um að matvælaeftirlitið geri stikkprufur endrum og sinnum. 
Hráefni sem er komið fram yfir síðasta söludag eru sögð seld til veitingastaða og í mötuneytin. Er þetta virkilega satt? Það er eiginlega ekki beint rómantískt að fara út að borða lengur.

  

Breiðavík um Breiðuvík?

Í þeirri miklu umræðu sem verið hefur um hörmungarnar í Breiðuvík hefur nafnið Breiðavík ekki verið beygt eins og væri um að ræða orðið Breiðavík um Breiðuvík.
Sjálf hefði ég haldið að einnig ætti að beygja fyrri huta þessa samsetta orðs þar sem það væri dregið af „breið“ þ.e. hér er Breiðavík, um Breiðuvík osfrv.
Er nafnið kannski ekki dregið af „breið“ heldur orðinu „breða sem merkir þá hjarn? Fyrir mér og kannski fleirum er það líklegast að víkin hafi fengið nafnið Breiðavík af því að hún er breið. Þar að leiðandi ætti nafnið auðvitað að beygjast  Breiðavík, um Breiðuvík,  frá Breiðuvík,  til Breiðuvíkur.  
Eitthvað hefur heyrst um að málfarsráðunautur útvarpsins hafi útskýrt málið. En maður er nú ekki til í að kaupa hvað sem er.

Afnema ætti tvöfaldan ríkisborgararétt á Íslandi

Af hverju eigum við að leyfa tvöfaldan ríkisborgararétt á Íslandi? Hver er ávinningurinn af slíku fyrirkomulagi fyrir íslenskt samfélag og hvað tapast við að afnema hann? Þessum spurningum er best svarað af löglærðum einstaklingum sem skoðað hafa málið ofan í kjölinn.
Þeir sem eru með tvöfaldan ríkisborgararétt njóta fullra réttinda í hvoru landi. Skyldurnar eru hins vegar veigalitlar s.s. eins og að sýna hollustu og hafa skyldu til að gegna opinberum störfum.  Mér er þó ekki alveg ljóst hvað átt er við með því  nema þá að sinna herkvaðningu þar sem hún er við lýði.  Það er bæði rökrétt og eðlilegt að ef Alþingi veitir útlendingi íslenskan ríkisborgararétt að þá sé gerð krafa um að hann afsali sér fyrri ríkisborgararétt sínum og hafi þannig einungis einn ríkisborgararétt. Sá sem ætlar fyrir alvöru að setjast að á Íslandi og gerast samfélagsþegn með öllum þeim skyldum og réttindum sem því fylgir hefur ekkert að gera með að eiga í handraðanum annan ríkisborgararétt. Möguleikinn á að hafa tvöfaldan ríkisborgararétt skapar ef eitthvað er ójöfnuð þar sem það eru eins konar hlunnindi sem einungis sumir fá tækifæri til að öðlast en aðrir ekki.  Ef til kæmi að tvöfaldur ríkisborgararéttur verði afnuminn hér á Íslandi þá fellur íslenski ríkisborgararétturinn að sama skapi niður sæki viðkomandi um ríkisborgararétt í öðru landi.  Vissulega er hægt að sækja síðar um sinn gamla ríkisborgararétt óski fólk eftir því að koma aftur til Íslands til að búa. Þessi aðgerð tel ég að myndi auðvelda aðlögun útlendinga sem hingað koma í þeim tilgangi að setjast að til lengri tíma.

Óþolandi skemmdarverk.

Stöðugt er verið að fremja skemmdarverk á eigum annarra/almennings. Hverjir gera þetta? Eru þetta unglingar eða jafnvel rígfullorðið fólk? Skemmdarverk er eitt af þeim fyrirbærum sem maður fær engan botn í. Það er akkúrat enginn tilgangur með því að skemma fyrir öðrum, það græðir enginn á því, heldur tapa allir. Sú fullnægja sem sá sem fremur skemmdarverkið fær við verknaðinn getur varla verið langvinn. Er kannski enn að hlakka í honum daginn eftir?
Eftir að hafa praktíserað sálfræði í 17 ár er verknaður sem þessi mér ráðgáta. Ljóst er að sá sem stundar að skemma er reiður einstaklingur, jafnvel siðblindur. Hann gerir þetta ítrekað af því að hann kemst upp með það. Ekki hefur tekist að kenna honum að taka ábyrgð og hann hefur komist undan að taka afleiðingunum. Skaðinn er talinn í milljónum svo ekki sé minnst á tilfinningarlega skaðann. Mér finnst að við eigum að fara að taka harðar á skemmdarverkum. Náist í þá sem skemma fyrir öðrum þarf að vera hörð viðurlög, háar sektir og sálfræðimeðferð. Því  miður sleppa margir og geta þannig haldið áfram að skemma án þess að axla ábyrgð.  Mín reynsla er sú að það er ekki fyrr en viðkomandi skemmdarvargur þarf að taka afleiðingunum að hann mögulega fer að hugsa sig tvisvar um áður en hann fremur ódæðið. Sé um að ræða einstaklinga undir 18 ára kemur það í hlut foreldranna að greiða skaðann. Þá er mikilvægt að foreldrarnir láti barnið borga sér til baka með einum eða öðrum hætti. 

Horbjóður nýtt orð fyrir viðbjóður

Talmál unglinga hefur lengi verið áhugaefni mitt. Sem yfirsálfræðingur á Stuðlum þá var einstaklega gaman að fylgjast með orðavali unglinganna og enn tekst þeim að koma manni á óvart.  Orðið horbjóður er nú í notkun a.m.k. einhverra ungmenna og merkir viðbjóður.  Hugsunin á bak við orðið held ég sé nokkuð skýr. Fyrri hlutinn „hor“ kemur líklega frá enska orðinu horrible og síðari hlutinn „bjóður“ er náttúrulega seinni hluti orðsins viðbjóður. Út frá sálfræðilegu sjónarmiði er þetta mjög áhugavert fyrirbæri. Fyrst af öllu dettur manni í hug hversu hugmyndaríkir unglingarnir okkar eru. Ég vildi óska að einhver fyndi hjá sér tíma og þörf til að taka þetta saman frá ári til árs. Þetta eru heimildir og gæti einnig orðið mikið skemmtiefni.

Málefni Byrgisins: Hvernig væri að rannsaka fyrst og álykta svo?

Margir hafa þörf á að tjá sig um það sem nú er að líta dagsljósið hvað varðar Byrgið og Breiðavík. Bæði þessi mál eru ekki fullrannsökuð ennþá. Mér finnst allt of langt gengið í að draga ályktanir og jafnvel ákveða hvað hefur verið í gangi áður en við fáum það endanlega staðfest. Þetta er t.d. mjög áberandi í Fréttablaðinu í dag 10. febrúar á bls. 4. Bara með því að lesa fyrirsögnina fær fólk til að halda að þá þegar hafi málið verið að fullu upplýst.  Síðasta setning fréttarinnar er svo þessi „Málið er í fullri rannsókn og farið að síga á seinni hlutann“. Er ekki allt í lagi að rannsaka málið áður en við teljum okkur vita hvað hefur gerst nákvæmlega þarna og með hvaða hætti. Fréttamennska sem gengur út á hugmyndafræði eins og „líklegt/ólíklegt, örugglega og áreiðanlega“ er ekkert nema til að gefa fólki byr undir báða vængi að spekúlera enn meira um eitthvað sem á eftir að rannsaka. Þegar rannsókn síðan liggur fyrir þá getur þess vegna eitthvað  annað verið upp á teningnum. Gagnvart meintum gerendum er þetta líka afar ósanngjarn. Hvað varð um það að maður sé saklaus þar til sekt hans er sönnuð.  Bíðum bara eftir niðurstöðum rannsókna í þessu máli og þá komumst við eins nærri sannleikanum og mögulegt er.

 

Reykjavíkurflugvöllur og samgöngumiðstöð

Nú blasir það við að Iceland Express fær ekki aðstöðu í flugstöðinni á Reykjavíkurflugvelli. Þetta er hið versta mál því á meðan Flugfélag Íslands einokar aðstöðuna haldast innanlandsflugfargjöld himinhá. Nú væri það óskandi að farið væri að krafti í að byggja samgöngumiðstöð á svæðinu sem rúmað gæti alla nauðsynlega þjónustu og lagt grunninn að eðlilegri samkeppni. Sjálf er ég talsmaður þess að flugvöllurinn verði áfram í Vatnsmýrinni. Það er í lagi að færa hann eitthvað t.d. ef ákveðið verði að fara í einhverjar landfyllingar. Umræðan um staðsetningu flugvallarins hefur verið viðloðandi í mörg ár. Sem frambjóðandi í prófkjöri Sjálfstæðismanna í október s.l. þá var ég víst (skv. Samtökum um betri byggð sem gerði könnun meðal frambjóðenda) eini frambjóðandi sem var þeirrar skoðunnar að flugvöllurinn ætti að vera áfram í Vatnsmýrinni. Málið er sannarlega umdeilt svo mikið er víst.

Breiðavíkurmálið

Það er hrikalegt að hlusta á þessar fréttir um vistun drengjanna í Breiðavík. Sérstaklega slær það mann hversu ungir sumir þeirra voru þegar þeir voru sendir á þennan afvikna stað fjarri þeim sem þeir höfðu myndað sterkustu tengslin við.  Þetta voru bara kríli, 8 og 9 ára strákar. Þegar maður hugsar til þessa tíma yfir höfuð þá er það ekki bara Breiðavík. Hvernig var þetta til dæmis á sjúkrahúsunum. Ef barn veiktist og þurfti að leggjast inn fengu foreldrar ekki að vera nálægt nema á heimsóknartímum. Ég hef heyrt þó nokkra foreldra lýsa því hvernig var að þurfa að skilja eftir grátandi barn sitt á sjúkrahúsi á þessum tíma.  Eins var harkan mikil í sumum barnaskólum. Við sem erum 45 + munum sum hver eftir framkomu/viðmóti kennara og skólastjórnenda  sem ekki myndi vera samþykkt nú.  Á þessum tíma var það heldur ekki til siðs að börn létu mikið í sér heyra. Ef þau höfðu sig mikið í frammi var þeim oft refsað á einn eða annan hátt. Það er í raun ótrúlegt hversu stutt er síðan þessi „hugmyndafræði“ ríkti.